Geen gebrek aan analyses, artikelen en complete boeken over de kwestie, en de vraag of die ‘bijna-catastrofe’ voor de wereldeconomie voorkomen had kunnen worden. Afhankelijk van de kijk op de samenleving, en de rechten en plichten van ‘lening-nemers’, banken, toezichthouders en politici, kwam men met verschillende schuldigen op de proppen. 

Eén schuldige kwam in alle analyses terug: Schuld.

Financiële verplichtingen die oorspronkelijk dragelijk leken, maar toen de waarde van het onderpand, huizen in de Verenigde Staten, begon te dalen, en woningbezitters ‘onder water‘ kwamen te staan, ontstonden er problemen. Veel kopers konden bij de aankoop van hun huis de rente over de afgesloten lening al niet betalen, maar de hypotheekverstrekkers gaven hen desondanks het geld voor de aankoop, omdat de waardestijging van de huizen het mogelijk maakte de kopers steeds nieuwe, hogere bedragen te lenen, wat hen de financiële ruimte gaf om de rente te betalen.

Zo’n constructie is een ‘piramidespel‘.

Als het mis gaat, stort niet slechts het deel in dat ‘ongezond‘ is, maar sleept het de complete piramide achter zich aan. Tenzij een financieel draagkrachtige partij instapt, en de totale implosie voorkomt. Daarna begint het ‘Zwarte Pieten‘ over wie er nou steken heeft laten vallen. Louche banken en particulieren met ‘inside information‘, of een ‘neus‘ voor dit soort weeffouten, kunnen er schat-hemeltje rijk van worden. Maar iemand blijft met de rekening zitten. In 2008 was dat de belastingbetaler.

Althans, dat verschilde per land.

In Europa was dat, in eerste instantie, de belastingbetaler, die op allerlei manieren de rekening door de brievenbus op de mat zag vallen. Verhogingen van uiteenlopende belastingen, en tarieven. En tal van ‘diensten‘ die de overheid afstootte, waardoor de burgers er (meer) voor moesten gaan betalen. Subsidies werden bevroren, of geschrapt. Lonen van ambtenaren werden bevroren, en de leeftijd waarop men met pensioen mag werd verhoogd.

In andere landen, zoals de Verenigde Staten, zette men de ‘drukpers‘ aan, en leende de overheid zich het schompes. Mensen met een ‘neus‘ voor weeffouten zeggen nu: ‘Maar was Schuld nou niet juist de oorzaak van die ‘crash’ in 2008? Hoe zit dat dan met die Staatsschuld?‘

Goede vraag.

Degenen die in een hogere Staatsschuld het ‘Ei-van-Columbus‘ zagen, doorgaans aangeduid als ‘Keynesianen‘, maar ieder met een eigen ideeënwereld die op het niveau van de academische modellen goed werkt, maar in de huidige praktijk minder, of helemaal niet, gingen er vanuit dat hun financiële ‘stimulering‘ zou leiden tot ‘productiviteitsgroei‘. Waardoor er direct en indirect meer belasting binnen zou komen. En dan slonk die Schuld daarbij nog niet direct in absolute zin, maar wel als ‘percentage van het GDP‘. En de geldontwaarding deed de rest. Alleen mocht de rente op die Staatsschuld dan niet ‘voortijdig‘ oplopen. Daar lag dan een schone taak voor de Centrale Banken.

Een kind kan zien dat als de productiviteit vervolgens niet oploopt, en/of de koopkracht van het productieve deel van de samenleving achterblijft, er een nieuwe piramide ontstaat, die vroeger of later bezwijkt. En dat is het probleem in de westerse wereld.

Het leidde tot een nieuw fenomeen: Negatieve rente.

Overheden ‘lenen‘ nu geld, en betalen daarover geen rente, maar krijgen geld toe. U en ik, als particulieren, zouden daar niet in trappen. Maar onze pensioenfondsen moeten wel. En er zijn ook andere ‘partijen‘ die zwemmen in het recent bijgedrukte geld, en van gekkigheid niet weten waar ze er mee naartoe kunnen. Maar hoe lang hou je dat vol?

‘Negatieve rente‘ zet het totale betalingsverkeer op zijn kop, waardoor het aantrekkelijk wordt om je geld in een ‘oude sok‘ te bewaren. Dat geld wordt steeds meer waard, vergeleken bij het geld dat je op de bank parkeert. Banken die gedwongen worden die ‘negatieve rente‘ te verrekenen met hun rekeninghouders. Economen gaan er in meerderheid vanuit dat een geringe ‘negatieve rente‘ de economie juist stimuleert, omdat je geld op de bank laten staan je geld kost. Dan kun je het maar beter laten ‘rollen‘. Maar als de geldontwaarding praktisch ‘nul‘ is, of er zelfs ‘deflatie‘ gaat ontstaan, waardoor producten met de tijd goedkoper worden, komt die ‘oude sok‘ bij steeds meer mensen in beeld.

Vandaar dat overheden, samen met banken, druk in de weer zijn om écht geld uit te faseren, en mensen te dwingen al hun betalingsverkeer ‘elektronisch‘ te laten verlopen.

Alle kunstgrepen ten spijt, ziet het er niet gunstig uit voor de westerse wereld, volgens de mensen met een ‘neus‘ voor weeffouten. De gehanteerde modellen zijn ‘corrupt‘. Ik heb in de afgelopen jaren verscheidene stukken aan deze problematiek gewijd, en u verwezen naar economen die ons exact kunnen vertellen waarom die modellen niet deugen. De omzettingen die moeten plaatsvinden om ons te behoeden voor de implosie van het hele systeem, omdat er deze keer geen ‘Reddende Engel‘ meer is. Al die overheden zijn door de vorige crisis behangen met schulden, en geld bijdrukken kan op enig moment ‘exploderen‘ in hyper-inflatie. Dat vergt ingrepen die diep in de samenleving doorwerken. En bij de meeste politici ontbreekt de moed, en/of de kennis van zaken om die ingrepen voor hun rekening te nemen. Zelfs als de bevolking hen daartoe een mandaat verleent, zoals onlangs in Griekenland, worden ze teruggezogen, en kiezen ze voor ‘doormodderen‘.

Niemand kan u zeggen wanneer die Schulden-bubbel die de overheden na 2008 hebben geblazen klapt. Simon Black, op zijn ‘Sovereign Man‘-blog, schildert de ontwikkeling, zonder zijn handen te branden aan een predictie. En dat zal ik ook niet doen. De ‘trigger‘ kan van alles zijn. Maar het is onvermijdelijk dat ‘puntje‘ op enig moment bij ‘paaltje‘ komt. In theorie is het mogelijk om van zo’n implosie schat-hemeltje rijk te worden. Net als bij elke abrupte neerwaartse trend. Of straatarm. Behangen met financiële verplichtingen, maar zonder bron van inkomsten.

Gelet op de omvang van het probleem, dat vele malen groter is dat het probleem in 2008, en zich niet beperkt tot een geïsoleerde sector in de huizenmarkt van één land, is het verre van onredelijk om te veronderstellen dat de schade ook navenant groter zal zijn. Het standaard-antwoord op zo’n crisis, die ernstiger is dan de normale cyclische correctie, is overschakelen op een ‘oorlogseconomie‘. Dat is, historisch gezien, een ‘ingebouwde reflex‘, die in dit geval mogelijk nog altijd niet het herstel op zal leveren dat we voorheen zagen, omdat automatisering en robotisering een nieuw soort economie uit de as van wat wij achterlaten zal doen oprijzen. Waarin de mens net zo belangrijk is als een kakkerlak.

Let wel!

Met de grootst mogelijke nadruk herhaal ik nog maar eens dat dat geen ‘fait accompli‘ is. Het is niet een noodzakelijke uitkomst. Geen ‘gelopen race‘. Natuurlijk is een heel andere toekomst mogelijk, waarin we automatisering en robotisering aanwenden voor ‘vreedzame doeleinden‘, en het verbeteren van de kwaliteit van ons leven. Elke ‘programmeur’ en ontwerper van hoogwaardige technologische ‘snufjes‘ zal u vertellen dat techniek niet ‘goed‘ is, of ‘slecht‘. Maar dat het ‘goed‘ aangewend kan worden, of ‘slecht’. Dan is het dus extreem belangrijk dat we niet ‘fout‘ beginnen. Want die Duivel krijg je niet meer in zijn doosje.

Alle ‘cutting edge‘ technologie wordt nu voor slechts twee dingen gebruikt:

1. Steeds verder geavanceerde wapensystemen.

2. Het vervangen van productieve mensen.

En in die volgorde.

Gecombineerd verheffen ze ons niet, maar maken ze die irrationele, wispelturige, vaak zieke, zwakke, misselijke en lusteloze mens, opgegroeid met de illusie dat men louter ‘rechten‘ heeft, en die maar liefst een jaar of vijfentwintig nodig heeft voordat hij of zij eindelijk een keer productief wordt, tot ongedierte voor degenen die dromen van een ‘strak‘ georganiseerde, ‘maakbare‘ samenleving. En sla uw krant maar op: Het wemelt van de mensen die complete volksstammen, en landen, aanmerken als een regelrechte bedreiging voor de wereld. Dan ben je geen ‘doemdenker‘ als je je vinger opsteekt, en vraagt of het ook een tandje minder kan. En of we niet beter kunnen samenwerken, dan elkaar onze ‘exceptionele‘ samenleving op te dringen.

De gefragmenteerde kennis die er is over alle gebieden die hier belangrijk zijn, op lokaal, regionaal, en internationaal niveau, moet samen worden gebracht om een ‘holistische‘ visie op de voor ons liggende keuzes te genereren. Dat begint uiteraard met de noodzaak om, zoals de Amerikaanse filosoof Harry Frankfurter betoogt, afstand te nemen van de ‘Bullshit‘. (VIDEO). Maar we zullen tevens de ‘firewalls‘ die er tussen de verschillende wetenschappelijke disciplines zijn opgetrokken moeten slechten. Terug naar meer bescheidenheid, en niet slechts onderkennen wat ‘waar‘ is, en wat niet. Maar ook vaker durven zeggen dat we niet weten hoe de ‘waarheid‘ op het ene vlak, samenhangt met de ‘waarheid’ op een ander vlak.

PS: Schuld moet wel worden ‘weggestreept‘ tegen ‘bezittingen‘ om tot een juist beeld te komen. Een land met een hoge Schuld, maar grote ‘reserves‘ in de vorm van buitenlands schuldpapier, zoals Japan, China en de EU, verkeren in een andere positie dan een land dat louter schulden heeft, zonder reserves, zoals de VS. Daar gaat men er van uit dat men de ‘World Reserve Currency‘, de ongenaakbare Dollar uitgeeft, en men altijd geld bij kan drukken.

Bron: http://stopdebankiers.eu/cash-geld-wordt-verboden-om-het-piramidespel-van-banken-en-staat-op-te-lossen/