Europese struisvogels

Persoonlijk moet ik hier aan twijfelen omdat de EU zich de afgelopen jaren heeft gedragen als een ezel die zich al aan honderd stenen gestoten heeft, maar blijft zoeken naar de honderdeneerste. Ongeacht hoe uitgebreid Europa’s blunderparcours van de laatste vijf jaar is – van de financiële crisis tot de migratiecrisis – nog steeds lijkt zij niet te snappen dat ze te laat en te halfslachtig reageert.

En hier zou een Brexit iets aan gaan veranderen? Vreemd, want ondanks dat Cameron een referendum aangekondigde, het Leave-kamp de leiding nam en stemmen opgingen dat een Brexit waarschijnlijk werd, bereikte schijnbaar niets van dit alles de Europese struisvogels. Hun koppen staken tot vrijdagmorgen in het zand. Europa begint zo meer en meer op een bedrijf te lijken dat zijn tweede grootste klant verliest – en waarbij er andere kunnen volgen – maar dat niets onderneemt, geen plan heeft noch een voorstel tot verandering. Kortom, moest dit een strategie zijn, misschien dan even Marc Wilmots voor uitleg bellen, want het is een zeer vreemde.

Bananenrepubliek

De huidige problematiek wordt hoofdzakelijk door drie problemen veroorzaakt, waarvan de bananenrepubliek-achtige structuur de belangrijkste is. Mijn aardrijkskundige kennis schiet zo bijvoorbeeld te kort in het zoeken naar een parlement dat, zoals het Europese, in feite over niets kan beslissen. Eenzelfde verhaal valt te vertellen over de Europese Commissie. 28 commissarissen creëren zodat iedere lidstaat er ééntje heeft? Serieus? Het doet de eurofiel in mij pijn om te moeten concluderen dat de Belgische staat beter georganiseerd lijkt.

Een bijkomend probleem is dat deze manke organisatievorm vandaag nog veel harder opvalt dan in het verleden omdat, anders dan nu, de Frans-Duitse as nog werkte. Met het binnenlands invalide worden van Frankrijk – zie de opkomst van het Front National, sociale onrust en de impopulariteit van Hollande – en een Duitsland dat bang is van zijn eigen schaduw of z’n verleden, is Europa beroofd van zijn enige leiders. Het gevolg is dat de Unie slechts zo traag als zijn traagste lidstaat beweegt. Of in praktijk: de Unie beweegt niet meer.

Invalide staatsvorm

De EU haar tweede probleem is dat zij zich als een invalide en tevens ondemocratische staatsvorm in een tijdperk vol veranderingen en bedreigingen bevindt. Het gevolg: door haar weifelende houding en door problemen niet aan te pakken, stelt zij zichzelf voortdurend ter discussie. Een treffend voorbeeld hiervan kan men in de Oekraïne-crisis vinden. Terwijl de Eurozone niet in staat bleek om de economie van Griekenland te redden, mocht Rusland ‘een bevoorrechte EU-handelspartner’ terroriseren, aftuigen en op de koop toe er een deel van annexeren.

Minder dan een jaar later schonk de Unie wederom munitie aan eurosceptische politici. De reden: Europa kan de vluchtelingencrisis enkel oplossen door afhankelijk van Turkije te worden. Dat een Europese oplossing bestaat uit zelf de handen schoon te houden door een verlicht despoot te steunen, dat moeten Europeanen maar logisch vinden.

“Ik vind dat niet logisch”

Veel mensen denken natuurlijk ‘ik vind dat niet logisch’. Een reactie die begrijpelijk is maar die nog verhevigd wordt door het gebrek aan verdediging van de maatregelen in kwestie. Als de EU zelfs in een overwegend eurofiel land als België nauwelijks verdedigd wordt en men slechts het domste – soms ronduit stompzinnige – te weten komt dan hoeft het weinig te verbazen dat eurosceptisme booming business is.

Een fenomeen dat jammer genoeg verhevigd wordt door een gebrek aan een algemene visie, bekende Europese politici en fierheid op het Europese project. Zo slaat de huidige Unie er niet in om haar belangrijke verwezenlijkingen – zoals het bijna afschaffen van roaming-kosten – te promoten noch kan zij burgers bij haar activiteiten betrekken.

Spuug- en plakwerk

Mij lijkt het zeer vreemd dat één Brexit aan al deze mankementen iets zal veranderen. Integendeel, opgeslorpt door onderhandelingen met het Verenigd Koninkrijk en opgejaagd door de aankomende verkiezingen in sleutellanden zoals Frankrijk en Duitsland, lijkt wat spuug- en plakwerk realistischer. Laat dit nu echter hetgeen zijn wat de EU-burger niet meer wenst.

Integendeel, hij wenst een duidelijke structuur. Schaf bijvoorbeeld de voortdurende verhuizing van het parlement af en geef het beslissingsbevoegdheid. Mensen wensen een EU die voor hen opkomt. Laat je bijvoorbeeld niet meer aftuigen door schurkenstaten uit het Midden-Oosten. Maar vooral wenst – nee eist – de burger een EU met een visie, een plan, een identiteit en geen verzameling arrogante eurocraten.

Kortom, hij wilt dat de Britse schop resultaat heeft. Anders kan de Unie zich maar beter gaan voorbereiden op een nieuwe schop: een Nexit.

Bron: http://stopdebankiers.eu/eu-begint-een-grote-bananen-continent-te-worden/