Luister naar dit Artikel

Vond ik het aanvankelijk doodzonde dat Martin Bosma met zijn droge humor en zijn losse, luchtige manier van spreken niet tot nieuwe voorzitter van onze Tweede Kamer werd verkozen, afgelopen dinsdag was ik er euforisch blij om. Het daadkrachtige en assertieve optreden van Khadija Arib tegenover de moslimmacho’s van Denk was superieur en exact wat geboden was.

Misschien had Martin Bosma het wel net zo aangepakt, maar hij was er natuurlijk nooit mee weggekomen. Ons land, de laatste tijd overgevoelig voor vermeend racisme en islamofobie (whatever that may be), was te klein geweest, er was schande van gesproken en het was weer allemaal “de schuld van Wilders” geweest. Om dat voor te zijn had Bosma er wellicht voor gekozen om niet de keiharde confrontatie te zoeken, maar op een meer judo-achtige manier hetzelfde punt te maken: ons parlement is seculier en blijft dat ook.

Religieuze scherpslijperij
Dat Arib diezelfde mening is toegedaan, blijkt overduidelijk uit het filmpje dat Denk via het eigen DenkTV-YouTube kanaal heeft verspreid onder de titel “Iets meer begrip voor elkaar!”. Volgens Kuzu zou het een blijk van rekening houden met elkaar en wederzijdse acceptatie zijn als een belangrijke Kamervergaderdag van dinsdag naar woensdag verplaatst zou worden in verband met het “Ramadanfeest”.

Op 0.38 minuten laat Arib tijdens een commissievergadering op onderkoelde toon weten hier niets voor te voelen. De manier waarop ze zegt: “…op… wat is het? Suikerfeest?” is hilarisch en veelzeggend. Het getuigt van een duidelijke stellingname en moed, want ze demonstreert daarmee op onweerlegbare wijze dat van haar geen religieuze scherpslijperij of tolerantie daarvoor te verwachten valt. Geloof hoort buiten de Kamer gehouden te worden en daar staat Arib voor. Kuzu heeft het over “iets meer begrip en respect voor elkaars tradities”, maar zij weet precies wat hij daarmee bedoelt en krijgt daar feministisch jeukende bulten van. Terecht.

Microfoon uit
De volgende dag probeerde het Denkduo het in de plenaire vergadering nog een keer. En toen werd iets duidelijk wat nooit duidelijk geworden zou zijn met een mannelijke voorzitter. De partij die zegt te willen verbinden, is opgericht door twee conservatieve moslimmannen die het niet verdragen dat een vrouw (en dan ook nog eens met een islamitische achtergrond!) boven hen gesteld is.

Ze kunnen het gewoonweg niet verkroppen dat zo’n vrouw ze het woord kan geven en kan afnemen. Dat zij hen letterlijk het zwijgen kan opleggen door hun microfoon uit te zetten en dat ze dat nog doet ook, zonder enige aarzeling. Dat ze in de positie is om ze in de rede te vallen, keer op keer. En zelfs hun hele janktoneelstukje over de multiculturele, pluriforme samenleving compleet te saboteren.

Vuurwerk
Wat een spannende en onthullende tv leverde dat op. “Dank u wel, meneer Kuzu,” zegt Arib, zonder hem een blik waardig te keuren en drukt hem weg. Als een Turkse boer met kiespijn, minzaam lachend hoort Kuzu vanachter het spreekgestoelte zijn collega-parlementariërs aan die allen unaniem zijn verzoek afwijzen. Vanaf 3.01 geeft Arib hem vervolgens onder uit de zak. Ze is not amused met het cinematografische knip- en plakwerk van DenkTV en noemt dat zelfs een Kamerlid onwaardig. Kuzu krijgt een ernstig standje van een vrouw, ten overstaan van heel Nederland.

En dan op 3.36 het vuurwerk. Öztürk is namelijk naar de interruptiemicrofoon gelopen en begint gewoon te praten, zonder netjes zijn beurt af te wachten. Had hij beter niet kunnen doen. Want hij mag alleen wat zeggen als Arib hem daartoe toestemming heeft gegeven, maakt ze hem duidelijk met licht verheven stem. Vervolgens geeft Arib Mona Keijzer (een vrouw!) het woord en niet Öztürk. Öztürk weet niet hoe hij het heeft en loopt druk gesticulerend naar voren en begint zijn beklag te doen bij de griffier en haar collega, roept dat hij een officiële klacht gaat indienen. Arib negeert hem volkomen.

Schaapskleren
Arib onderkent het gevaar en de slinkse streken van deze oerconservatieve moslimmannen,deze Turkse wolven in democratische schaapskleren, als geen ander. Wie haar boek “Couscous op zondag” heeft gelezen, weet dat. Wie kennis heeft genomen van haar inspanningen om de rechtspositie van islamitische vrouwen en meisjes in Nederland te verbeteren (o.a. in samenwerking met heldin Shirin Musa van Femmes for Freedom) weet dat ook.

Denk heeft er een handje van om hoofdelijke stemmingen aan te vragen als het gaat om politiek gevoelige zaken in landen van herkomst en vervolgens de beelden daarvan te verspreiden via social media. Dat is niet alleen intimiderend, maar ook gevaarlijk en kan het stemgedrag beïnvloeden. Het zou mooi zijn als Arib, voordat een volgende, wellicht minder alerte en minder door de islamitisch-patriarchale wol geverfde Kamervoorzitter de hamer van haar overneemt, daar met een nieuw reglement paal en perk aan weet te stellen.

Zodat ons parlement niet alleen seculier, maar ook veilig blijft.

Bron: http://stopdebankiers.eu/het-achterlijke-denken-van-denk/