Het regent plastic! Onderzoekers vinden microscopische vezels in regenmonsters

0
Luister naar dit Artikel

Toen Greg Wetherbee onlangs voor de microscoop zat, zocht hij naar fragmenten van metalen of kolen, deeltjes die de bron kunnen zijn van luchtverontreiniging door stikstof in Rocky Mountain National Park. Wat hem echter opviel, waren de kunststoffen.


Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren


De Amerikaanse Geological Survey-onderzoeker had regenmonsters verzameld van acht locaties langs Colorado’s Front Range. De sites maken deel uit van een nationaal netwerk voor het monitoren van veranderingen in de chemische samenstelling van regen. Zes van de locaties liggen in de stedelijke Boulder-naar-Denver-corridor. De andere twee bevinden zich op grotere hoogte in de bergen.

Het meetnet was ontworpen om stikstoftrends te volgen, en Wetherbee, een chemicus, wilde het pad van stikstof in de lucht dat in het nationale park werd afgezet, traceren. De aanwezigheid van metalen of organische materialen zoals steenkooldeeltjes kan wijzen op landelijke of stedelijke bronnen van stikstof.

Hij filterde de monsters en plaatste de filters in een geïnspireerd moment onder een microscoop, om beter te kijken naar wat zich nog meer had verzameld. Het was veel meer dan hij aanvankelijk dacht.

“Het was een serendipitous resultaat,” vertelde Wetherbee Circle of Blue. “Een goede observatie en bevinding.”

In 90 procent van de monsters vond Wetherbee een regenboogwiel van kunststoffen, meestal vezels en meestal blauw gekleurd. Die hadden kunnen worden vergoten als kruimels van synthetische kleding. Maar hij vond ook andere vormen, zoals kralen en scherven. De kunststoffen waren klein, hadden een vergroting nodig van 20 tot 40 keer om zichtbaar te zijn en ze waren niet dicht genoeg om te wegen. Meer vezels werden gevonden in stedelijke sites, maar kunststoffen werden ook gezien in monsters van een locatie op 10.300 voet hoogte in Rocky Mountain National Park.

De bevindingen worden gedetailleerd weergegeven in een rapport dat op 14 mei online is gepubliceerd.

Waar komen de plastic vezels vandaan? Worden ze lokaal geproduceerd, of vervoerd vanuit verre staten of landen? Hoe beïnvloeden ze vis en ander waterleven nadat de plastics precipiteren in de regen? En hoeveel plastic is er eigenlijk? Austin Baldwin, een co-auteur van een studie, zou dat graag willen weten.

“Er zijn nu meer vragen dan antwoorden,” vertelde Baldwin, een hydroloog van USGS die microplastics bestudeert, aan Circle of Blue.

Plasticvervuiling is alomtegenwoordig, een ongelukkig residu van de hedendaagse consumentencultuur. Flessen, tassen en containers vervuilen stranden en verstoppen stromen. Zeevogels en walvissen eten het puin, hun magen lijken op een vuilnisbak.

Dit zijn de meest zichtbare tekenen van een nog dieper probleem. De gevolgen van microplastics, die vergelijkbaar zijn met zoutkorrels of menselijke haartjes, zijn minder goed begrepen. Baldwin zei dat er tot nu toe nog minder studies zijn die microplastics hebben onderzocht bij regen. Hij noemde twee studies uit Parijs en één uit de Pyreneeën. “Het is best spannend”, zei hij in de zin van wetenschappelijke ontdekking.

De atmosfeer is een krachtige en onvermoeibare recirculator – zowel van vervuiling als van water. Stof gedragen door wind en regen uit de zuidelijke woestijnen van Amerika valt op de Rocky Mountains en zorgt ervoor dat het sneeuwdek sneller smelt. Kwikemissies van thermische energiecentrales zo ver weg als China zijn waargenomen in de afgelegen alpiene meren van Olympic National Park en Mount Rainier National Park, waar de giftige chemische stof wordt geconsumeerd door vissen. Zelfs PFAS-verbindingen, de vervuilingen van de dag, houden een luchtrit. Regulators van New Hampshire traceerden grondwaterverontreiniging bij een fabriek in Saint-Gobain op de blower-stacks van de site, die de chemicaliën de lucht in hadden gestuurd voordat ze op het land terechtkwamen.

Baldwin schetste verschillende theorieën voor de bron van microplastics in Colorado. De vezels suggereren het residu van synthetische kleding. Droogkasten voor woonkleren zouden een afvalstroom de lucht in kunnen ventileren, zei hij. Of waswater kan een bron zijn. Vezels die naar een afvalwaterzuiveringsinstallatie worden gestuurd, kunnen in het slib terechtkomen dat vervolgens op landbouwvelden wordt verspreid voor kunstmest. Naarmate het slib opdroogt, kunnen de vezels in de lucht worden getild. Een andere mogelijke oorzaak zou de trage afbraak van autobanden kunnen zijn.

De volgende stap is het schatten van de hoeveelheid microplastics in de regen en of het fenomeen duidelijk is in andere regio’s. Wetherbee zei dat een evaluatie van sneeuw-seizoen depositie van microplastics over de Amerikaanse Rockies, van Montana tot New Mexico, al aan de gang is.

Hoewel individuele microplastics hun eigen vorm, maat en chemie hebben, vond Baldwin niet dat de Colorado-sites bijzonder uniek zijn. De vezels hadden een aanzienlijke afstand kunnen worden gedragen.

“We zien kunststoffen vrijwel overal waar we kijken,” zei hij.

Share.

Comments are closed.

In tegenstelling tot de reguliere media hebben wij geen inkomsten uit advertenties en ook ontvangen wij geen subsidies van de overheid. Om te bestaan zijn wij volledig afhankelijk van de donaties van onze lezers!

Een gulle donatie verzekert dat we ook in 2024 iedereen van het echte nieuws kunnen blijven voorzien!


<< Klik hier om te doneren >>

 

Misschien later