Wat artsen niet weten over de medicijnen die ze voorschrijven

0
Luister naar dit Artikel

Artsen hebben de resultaten van klinische onderzoeken nodig om met hun patiënten weloverwogen keuzes te maken over welke behandeling ze moeten gebruiken. Maar het beste momenteel beschikbare bewijs schat dat de helft van alle klinische onderzoeken, voor de behandelingen die we vandaag gebruiken, nooit zijn gepubliceerd. Dit probleem is hetzelfde voor door de industrie gesponsorde onderzoeken en onafhankelijke academische studies, op alle medische gebieden, van chirurgie tot oncologie, en het vormt een enorm verborgen gat voor alles wat we doen. Artsen kunnen geen geïnformeerde beslissingen nemen wanneer de helft van het bewijs ontbreekt.


Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren


De meeste mensen reageren ongelovig op deze situatie, omdat het zo duidelijk absurd is. Hoe kunnen artsen, academici en wetgevers toestaan ​​dat zo’n enorm probleem blijft bestaan? Het antwoord is simpel. Dit gebied is gecontroleerd – en agressief – door de farmaceutische industrie. Ze hebben hard gewerkt om de publieke discussie over dit onderwerp al tientallen jaren met veel succes af te sluiten.

Ze zeggen bijvoorbeeld dat het probleem bescheiden is en dat critici het bewijsmateriaal hebben gekozen: maar dit is een leugen. Het beste bewijs is afkomstig van de meest recente beoordeling van alle literatuur, gepubliceerd in 2010. Er wordt geschat dat de helft van alle voltooide onderzoeken gepubliceerd blijft en dat onderzoeken met negatieve resultaten ongeveer twee keer zoveel kans hebben om begraven te worden.

Dan doen ze alsof het probleem in het verleden ligt en dat alles is opgelost. Maar in werkelijkheid werd geen van deze veronderstelde fixes onderworpen aan enige vorm van routinematige openbare audit, en ze zijn nu allemaal goed gedocumenteerd als mislukkingen. Bovendien deelden ze allemaal één simpele maas in de wet: ze eisten alleen informatie over nieuwe proeven, en dit is hopeloos. Alles wat ons alleen de resultaten oplevert van studies die na 2008 zijn voltooid, doet niets om vandaag medicijnen te repareren, omdat meer dan 80% van alle dit jaar voorgeschreven behandelingen meer dan tien jaar geleden op de markt kwam. We hebben de resultaten van klinische proeven uit 2007, 2003, 1999 en 1993 nodig om weloverwogen beslissingen te nemen over de medicijnen die we vandaag gebruiken. Dit gaat niet over het vangen van bedrijven voor eerdere misdrijven, het is een eenvoudige praktische kwestie om medicijnen optimaal veilig en effectief te maken.

De argumenten gaan door, met steeds meer rode haringen: woordvoerders uit de industrie beweren dat informatie over onderzoeken – zoals Clinical Study Reports – niet kan worden vrijgegeven zonder de vertrouwelijkheid van individuele patiëntdeelnemers te schenden. Maar in werkelijkheid heeft de EU-ombudsman het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA) al gedwongen honderden van exact dezelfde documenten vrij te geven. Hij verklaarde duidelijk dat de administratieve last van het verwijderen van individuele patiëntinformatie minimaal is. Vervolgens beweren ze dat de kosten van het delen van onderzoeksinformatie onbetaalbaar zijn: maar zowel het EMA als GSK hebben toegezegd alle klinische onderzoeksrapporten vrij te geven en het EMA heeft al miljoenen pagina’s met documenten gedeeld, heel gelukkig. Soms beweren industriemensen zelfs – in enorm neerbuigende tonen – dat het beter is voor alleen toezichthouders om proefresultaten te zien, achter gesloten deuren, omdat het publiek in paniek zou raken als het wordt blootgesteld aan afwijkende meningen.

Er is meer. Soms beweren ze dat de academische tijdschriften de slechteriken zijn, voor het afwijzen van artikelen met negatieve resultaten, terwijl uit het bewijsmateriaal blijkt dat dit nauwelijks een probleem was, en in elk geval zijn er nu eindeloze open access tijdschriften, specifiek ontworpen om negatieve resultaten te accepteren . Dan zijn er de hole-pickers: mensen die lippendienst leveren aan het probleem, met een korte claim dat ze “aan jouw kant staan”, dan al hun wereldse inspanningen doen om koud water over het probleem te gieten, doen alsof de dingen niet zo slecht zijn.

Share.

Comments are closed.

In tegenstelling tot de reguliere media hebben wij geen inkomsten uit advertenties en ook ontvangen wij geen subsidies van de overheid. Om te bestaan zijn wij volledig afhankelijk van de donaties van onze lezers!

Een gulle donatie verzekert dat we ook in 2024 iedereen van het echte nieuws kunnen blijven voorzien!


<< Klik hier om te doneren >>

 

Misschien later