Andrey Sushentsov: Oekraïne zou slechts het beginpunt kunnen zijn van een grotere crisis

0
Luister naar dit Artikel

Waarom gaan de Russisch-Oekraïense betrekkingen elke Rus en Oekraïner aan? Tot op zekere hoogte is er sprake van een vertraagde burgeroorlog, die begin jaren negentig had kunnen plaatsvinden met de ineenstorting van de USSR, toen de eerste generatie Russische en Oekraïense leiders pochte dat ze een bloedige echtscheiding zoals die in Joegoslavië hadden vermeden. .


Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren


In Rusland heeft elke andere persoon familieleden in het buurland, en wat daar gebeurt, is meer een kwestie van binnenlandse politiek. Als de Oekraïense regering bijvoorbeeld Russisch-orthodoxe kerken sluit of een pro-Russische politieke oppositiepartij verbiedt, krijgt het verhaal onmiddellijk aandacht op de staatstelevisie en geven Russische politici verklaringen af.

Alle post-Sovjetlanden werden op dezelfde dag onafhankelijk, en elk van deze staten is op de een of andere manier een experiment in staatsopbouw; bij het vaststellen van buitenlandse en binnenlandse politieke strategieën.

De eigenaardigheid van het Oekraïense staatsexperiment wordt onderstreept door het volgende dilemma: Hoe is het mogelijk om de twee pijlers van de Oekraïense staat te verzoenen – Galicisch Oekraïne en de Oost-Russische gemeenschap? Op een gegeven moment hadden mensen die de westelijke regio’s vertegenwoordigden een stok in hun handen en begonnen ze die te gebruiken in hun dialoog met vertegenwoordigers van het oosten – daarom won de laatste Maidan. Het pad waarlangs het Oekraïense experiment zich heeft ontwikkeld weerspiegelt een geleidelijke inperking van de aanwezigheid en belangen van de Russische identiteit.

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky beloofde, toen hij tijdens de verkiezingen steun probeerde te krijgen in het oosten van het land, dat hij het onderwijzen van Russisch op scholen nooit zou verbieden, dat hij de status van Russisch als taal zou waarborgen bij communicatie met overheidsinstanties, en dat hij de herinnering aan de Grote Vaderlandse Oorlog zou beschermen. Zodra hij aan de macht kwam, werd het duidelijk dat zijn bedoelingen precies het tegenovergestelde waren.

Als we nu kijken naar wat er in de westerse media gebeurt, zien we alles afgebeeld alsof het grote, sterke Rusland het kleine Oekraïne aanviel. Vanuit het oogpunt van de strategische machtsverhoudingen ligt de situatie echter niet zo voor de hand. Oekraïne is qua fysieke grootte het op een na grootste land van Europa, na Rusland. De bevolking van Oekraïne is ongeveer 40 miljoen mensen – groot volgens Europese normen.

Het leger van Oekraïne is het op twee na grootste van Europa na dat van Rusland en Turkije – tussen de 220.000 en 240.000 mensen. De militaire uitgaven als aandeel van het BBP van Oekraïne bedroegen bijna 6% (op het niveau van Israël), de strijdkrachten zijn gemoderniseerd en Kiev kocht moderne gewapende systemen van het Westen. NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg wees er direct op dat westerse instructeurs tienduizenden Oekraïense soldaten hadden opgeleid. Door Oekraïne met wapens over te pompen, probeerde het Westen een tegenwicht voor Rusland te creëren door het op een manier die zijn aandacht en middelen volledig zou absorberen, te bestrijden – vergelijkbaar met de confrontatie van Pakistan met India.

Een paar weken geleden belden Russische grappenmakers de Britse minister van Defensie en vroegen ze namens de premier van Oekraïne hoe Groot-Brittannië zou reageren als ze van plan waren kernwapens te maken in Oekraïne. De minister van Defensie antwoordde dat het VK hun Oekraïense vrienden altijd zou steunen.

Het lijkt velen dat het Westen Oekraïne nooit zou toestaan ​​zijn kernwapens te verkrijgen, maar het is heel goed mogelijk dat het Westen op dezelfde manier zou reageren als in het geval van Israël: formeel heeft het land geen massavernietigingswapens, maar zoals een Israëlische leider zei: “Als het nodig is, zullen we het gebruiken.” Metaforisch gesproken kunnen we zeggen dat de Amerikanen een kogelvrij vest over de Oekraïners hebben gedaan, hen een helm hebben gegeven en hen richting Rusland hebben geduwd: “Succes, vriend.” Uiteindelijk leidde dit alles tot een eenzijdige afhankelijkheidsrelatie. Oekraïne is sterk afhankelijk van het Westen, maar dat is niet van plan om het voor altijd systematisch te steunen.

Hoe zouden de Amerikanen zich gedragen als Rusland zou reageren met een vergelijkbare dreiging? Tijdens een van de hoorzittingen in de Amerikaanse senaat verklaarde de Amerikaanse admiraal Kurt W. Tidd dat “Rusland zijn aanwezigheid in de regio uitbreidt en rechtstreeks concurreert met de VS om invloed op ons halfrond.” Stel je voor dat Rusland begon te communiceren met Mexico op dezelfde manier als het Westen zich nu gedraagt ​​met Oekraïne: onverwacht voor de Amerikanen begint Mexico zichzelf snel te militariseren, denkt na over zijn eigen raketprogramma, over kernwapens. Mexicanen herinneren zich grieven uit de 19e eeuw, toen Texas nog geen deel uitmaakte van de Verenigde Staten. Wat zouden de Verenigde Staten doen, gezien de zeer recente lekken over de wens van voormalig president Donald Trump om Venezuela binnen te vallen “vanwege een bedreiging voor de regionale veiligheid?”

We staan ​​waarschijnlijk aan het begin van een zich ontvouwende crisis, en niet dicht bij het einde ervan. Het eerste diplomatieke voorstel dat Rusland aan het begin van de crisis deed, was dat Oekraïne neutraal blijft, dat de Krim wordt erkend als Russisch grondgebied en dat de Donbass-republieken als onafhankelijk worden erkend. Als reactie op deze eisen stelde Oekraïne zijn eigen eisen: de volledige repatriëring van zijn grondgebied van vóór 2014 en geen stappen in de richting van Rusland. Door de maximalisatie van de Oekraïense eisen is er nog geen evenwicht gevonden in de lopende militaire campagne. Het heeft echter zijn eigen ontwikkelingsmogelijkheden.

In het eerste scenario sluiten de huidige Oekraïense regering en Rusland een overeenkomst die rekening houdt met de Russische eisen, en deze overeenkomsten worden door het Westen erkend als onderdeel van een Europees veiligheidspakket. De Russisch-Oekraïense crisis zou plaats maken voor een Russisch-westerse militair-politieke confrontatie, vergelijkbaar met de Koude Oorlog.

Het tweede scenario gaat uit van de ontwikkeling van gebeurtenissen onder invloed van de militaire situatie op de grond. Als gevolg hiervan wordt ofwel onvermijdelijk een evenwicht gevonden, ofwel prevaleert een van de partijen. In dit geval bestaat het risico dat het Westen de resultaten van de deal niet zal erkennen en dat er een nieuwe Oekraïense regering zal opstaan, die wordt tegengewerkt door de regering in ballingschap. Vanuit het Westen komt er een systeem van ondersteuning voor de Oekraïense ondergrondse, vergelijkbaar met het systeem dat in de jaren vijftig in het westen van Oekraïne bestond.

Het derde scenario betreft een scherpe escalatie van de spanning tussen Rusland en het Westen. Het is mogelijk dat de crisis zich uitbreidt naar de NAVO-landen of dat de escalatie van de sanctieoorlog tegen Rusland volgt in de hoop de fundamenten van de Russische soevereiniteit te doen wankelen. In dit geval nemen de risico’s van een nucleaire botsing toe. Tot nu toe zien we echter dat westerse leiders afstand nemen van dergelijke plannen en zeggen dat ze geen NAVO-troepen naar dit conflict zullen sturen. Desalniettemin hebben we herhaaldelijk gezien hoe het Westen zijn eigen “rode lijnen” overschrijdt – het kan echt weer gebeuren.

Bronnen: RT

Share.

Comments are closed.

In tegenstelling tot de reguliere media hebben wij geen inkomsten uit advertenties en ook ontvangen wij geen subsidies van de overheid. Om te bestaan zijn wij volledig afhankelijk van de donaties van onze lezers!

Een gulle donatie verzekert dat we ook in 2024 iedereen van het echte nieuws kunnen blijven voorzien!


<< Klik hier om te doneren >>

 

Misschien later