Luister naar dit Artikel

De Arbatel de Magia veterum (Arbatel: Van de Magie van de Ouden) is een renaissance-periode Grimoire – een schoolvoorbeeld van magie – en een van de meest invloedrijke werken in zijn soort. In tegenstelling tot sommige andere occulte manuscripten die duistere magie en kwaadaardige spreuken bevatten, bevat de Arbatel spiritueel advies en begeleiding over hoe je een eerlijk en eerbaar leven leeft.

Van de Arbatel wordt beweerd dat deze in 1575 werd geschreven. Deze datum wordt ondersteund door tekstuele verwijzingen daterend van 1536 tot 1583. Er wordt aangenomen dat de eindredacteur van de Arbatel de Zwitserse arts Theodor Zwinger was, en dat het werd gepubliceerd door de Italiaanse drukker Pietro Perna. De auteur blijft onbekend, maar er is over gespeculeerd dat een man genaamd Jacques Gohory de auteur was. Zoals Zwinger en Perna, was Gohory een Paracelsian (een groep die geloofden in en de medische theorieën en therapieën van Paracelsus volgden).

De focus van de Arbatel is op de natuur en de natuurlijke relatie tussen de mensheid en een hemelse hiërarchie. Het concentreert zich op de positieve relaties tussen de hemelse wereld en de mens, en de interacties tussen de twee. De Britse dichter en geleerde mysticus Arthur Edward Waite (AE Waite) merkte op dat de Arbatel duidelijk een christelijk karakter heeft. Hij schreef dat het geen enkele vorm van zwarte magie bevat, en dat het niet is aangesloten op de hogere of lagere Sleutels van Salomo, die gericht waren op demonenleer. Het meest genoemde boek in de Arbatel is de Bijbel. De manier waarop het geschreven is, wijst erop dat de auteur van de Arbatel vele delen van de Bijbel uit tzjn hoofd kende, en dat dit in hoge mate zijn geschriften heeft beïnvloed.

De Arbatel was een zeer invloedrijk werk voor zijn tijd. Er wordt gezegd dat men de betekenis van de Arbatel niet zou kunnen begrijpen zonder ook de filosofie van Paracelsus te begrijpen. Het bekeek theosofie in een occulte betekenis, en was misschien wel het eerste geschreven werk wat op deze wijze met dergelijke materie omging. Voorafgaand aan de Arbatel, werd theosofie over het algemeen gebruikt als synoniem voor de theologie. Het was het eerste schrijven dat het belangrijke onderscheid maakte tussen de menselijke kennis en goddelijke kennis. Niet alle zienswijzen in de Arbatel zijn positief, de Nederlandse arts, occultist en demonoloog Johannes Wier veroordeelde de Arbatel als “vol magische goddeloosheid” in zijn boek, De praestigiis daemonum. In 1617, twee professoren aan de universiteit van Marburg in Duitsland waren van plan om de Arbatel te gebruiken als leerboek voor studenten. Acties werden ondernomen tegen deze professoren van de universiteit, en het boek heeft geleid tot de uitzetting van een student. Verder, in 1623, beweerde een individuele beschuldigde, Jean Michel Menuisier, bezweringen uit de Arbatel te hebben gebruikt.

De eerste editie werd hoogstwaarschijnlijk gepubliceerd in Bazel. Sommigen beweren dat er eerdere edities waren geweest, hoewel er geen bewijs is om dit te onderbouwen. Sinds 1575 zijn er verschillende herdrukken geweest. In 1655, vertaalde Robert Turner de Arbatel in het Engels, en drukte het in zijn “vierde” boek van Heinrich Cornelius Agrippa’s “Drie Boeken van de occulte filosofie.” In 1686, schreef Andreas Luppius een Duitse vertaling van de Arbatel. Het werd daarna weer vertaald in het Engels in 1969 in de British Library’s Sloane Manuscripten. Deze vertaling leidde tot veel fouten en ontbrekende delen, en bevatte een “Zegel van Geheimen” niet opgenomen in geen enkele andere versie. In 1855 voltooide Scheible een andere Duitse vertaling, waarmee hij de fouten van Luppius corrigeerde. Tot slot, in 1945, creëerde Marc Haven een Franse vertaling van het manuscript.

Door zijn originele uitgaven en latere vertalingen, blijft de Arbatel een fascinerende blik in oude spirituele adviezen, en de verschillende filosofieën en uitzicht op de wereld van de 16e eeuw.