Luister naar dit ArtikelHij durfde er lange tijd niet over te spreken en gebruikte zelfs een pseudoniem. Nadat het IJzeren Gordijn viel en hij in staat was om andere boeken over het onderwerp te lezen merkte Martin Wiesengrün dat zijn ervaring niet uniek was.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
Martin had een eigen schuilplaats met een goed uitzicht over de Oostzee. Het was daar dat hij twee grote pulserende vliegende ringen zag waarna hij aan boord werd uitgenodigd.
Wiesengrün woonde in juli 1957 in de Duitse gemeente Glowe in het district Rügen. Hij liep vaak naar het naburige dorp Kohsdorf waar hij een eigen schuilplaats had. De toen 15-jarige Martin Wiesengrün zag die zomer twee ruimteschepen op zo’n 200 meter hoogte. Hij vluchtte in paniek en verloor zijn bewustzijn. Die avond droomde hij dat hij de buitenaardsen in het schip ontmoette en dat ze hem uitnodigden voor een fysieke ontmoeting op 23 juli.
De ontmoeting
Martin geloofde hier in eerste instantie niets van, maar toch stond hij op de bewuste dag extra vroeg op en ging te voet naar zijn vertrouwde plek. Daar zag hij door de begroeiing, nu niet in een droom, 2,3 meter lange wezens die helmen en zilverachtige kleding droegen en die hij ook in zijn droom had ontmoet. Eén van hen nam zijn helm af en toonde zijn bruine haar. Toen Martin hem aankeek werd hij plotseling een stuk rustiger. Het andere wezen zag eruit als een vrouw en was 10 centimeter korter. Martin voelde haar gedachten in zijn hoofd.
Ze waren gekomen met een 50 meter groot driehoekig schip van waaruit een soort ladder naar de grond reikte. Martin schatte op basis van de omringende bomen dat het schip zo’n 10 meter hoog moet zijn geweest. Het mannelijke wezen zag eruit als een Europeaan met een grote neus en grote wenkbrauwen. Door middel van signalen begreep Martin dat het tijd was om aan boord te gaan en zijn angst verdween plotseling als sneeuw voor de Zon.
Eenmaal aan boord gekomen hoorde Martin een zingende stem, maar kon niet verstaan wat er werd gezegd. Men kwam aan in een vertrek van 50 vierkante meter met een besturingspaneel. Martin trof er drie vrouwen aan, zo’n twee meter lang, lichte huidskleur, opvallende ogen en roodbruin haar tot aan hun schouders, en twee mannen met blauwachtig haar en een brede neus.
Martin werd voorzien van nieuwe kleding. Eén van de vrouwen, die hij zijn ‘fee’ noemde, was in staat met hem te spreken. Ze vertelde hem later dat haar naam Dagolo was en dat ze 1.230 aardse jaren oud was. Ze bleek van de planeet Arian te komen in de richting van de ster Aldebaran in het sterrenbeeld Stier. Arian is de vierde planeet van de ster Raula die op 59 lichtjaar van de Aarde staat. Deze planeet bevat veel minder water dan de Aarde. Mensen op Arian worden gemiddeld 4.742 jaar oud. Mensen van Arian zijn verre verwanten van de aardse mensen. Dagolo was getraind als een taalwetenschapper voor intergalactische talen en was daarnaast ook antropologe, psychologe, biologe en genetica.
Op een groot scherm zag Martin de buitenzijde van het schip terwijl het opsteeg. Op het scherm verschenen ook andere personen, mogelijk piloten van andere schepen waarmee gecommuniceerd werd. Na enige tijd kon hij een groter schip zien, wat een Zubringer-schip genoemd werd. Het kan worden gezien als een moederschip en was 800 meter lang.
Men ging gezamenlijk eten en Martin zag dat de wezens voornamelijk fruit en groenten aten die hij van de Aarde herkende. Ze bleken ook vis te eten. In het ‘restaurant’ bevonden zich ook wezens van andere planeten die kleiner waren en er anders uitzagen. Hij kreeg veel verschillende kamers van het schip te zien met een bijbehorende gedetailleerde omschrijving. Muren waren van een glasachtig materiaal en de vertrekken waren opgevuld met groene planten. Hij kreeg een vertaalapparaat waar alle talen van de Aarde in opgeslagen waren.
Verzamelen van informatie
In het ‘kantoor’ ontmoette Martin dezelfde mensen die hij ook in het restaurant had gezien en een man van zijn lengte met slechts vier vingers aan elke hand en een donkere huidskleur. Martin had moeite het gesprek te volgen ondanks zijn vertaler. Eén van de aanwezigen vertelde Martin dat men hem aan boord van het schip had gehaald om hem het een en ander te laten zien zodat hij de informatie kon overbrengen op andere aardse mensen als de tijd daar rijp voor was. De man die hem aansprak was Ti van de planeet Uru, de tweede planeet van de ster Raula.
Martin kreeg daarop een video te zien van het verleden van ons zonnestelsel (1). Hij kreeg de verloren planeet Maldek te zien. Hij zag een explosie op de planeet waarna deze uiteenviel in de asteroïdengordel zoals we die vandaag de dag kennen. Hij kreeg de dinosauriërs te zien en gigantische bomen. Hij zag ook twee andere menselijke rassen die op Aarde hebben geleefd.
Deze rassen ontwikkelden een eigen ruimtevaartprogramma en individuen konden tot 400 jaar oud worden. Er waren 35 steden met meer dan een miljoen inwoners. Op een dag waren meer arbeiders nodig voor de mijnbouw. Er vond genetische manipulatie plaats waarna een nieuw ras werd voortgebracht wat geschikt was voor het zware werk.
Toen de mijnen zo goed als uitgeput waren verlieten de ruimtewezens de Aarde en lieten ze het gemanipuleerde ras achter. Dit ras overleefde. De 15-jarige Martin begreep er niets van want zo had hij het niet op school geleerd. Tijdens de daaropvolgende maaltijd werd er veel gesproken over ‘mensen op Aarde’. Na de maaltijd volgden meer geschiedenislessen.
De computer liet een kaart zien van een gebied op Aarde waar mensen van Arian 65 miljoen jaar geleden leefden. De kaart toonde hoe Groenland in die tijd niet was bedekt met sneeuw en ijs en dat het middels een aantal groene eilanden was verbonden met Europa. De computer toonde hoe een grote meteoriet of komeet de Aarde raakte.
Later kon Martin zijn lang vergeten herinneringen op een scherm zien omdat men zijn brein aan de computer had gekoppeld. Men liet hem zien hoe je een gat in de tijd kunt vergroten zodat je sneller de ruimte kunt verkennen. Martin kreeg ook een apparaat onder ogen wat alles in de nabije omgeving kon veranderen in stof.
De moederschepen van Arian worden aangedreven door een vorm van vacuüm-fusie. De donkere materie die wij niet kunnen zien bezit in feite een enorme massa. De jonge Duitser begreep er echter niets van. De moederschepen lijken op die van de planeet Erra in de Plejaren. Ze zijn opgebouwd uit 11 ringen die worden verbonden middels lange pijpen van de buitenste rand tot voorbij de binnenste eerste ring waarna ze een enorm krachtige bol van licht binnengaan.
Deze moederschepen reizen door dimensies en zijn maximaal 510 kilometer lang. De moederschepen huisvesten zo’n 1,5 miljoen wezens en de thuisplaneet wordt er nagebootst. Moederschepen zijn in staat binnen enkele nanoseconden een krachtig beschermend veld te genereren om vervolgens, indien noodzakelijk, met hun wapens alles in hun weg te verpulveren.
Planeet Maldek
De vernietigde planeet waar de asteroïden zich vandaag de dag bevinden noemen de mensen van Arian Cheten. Cheten werd omgeven door vier manen. Eén van de manen bevatte veel mineralen. Men hoopte snel de planeet Aarde te gaan verkennen. Allereerst gebruikte men robots en al snel ontdekte men dat de flora en fauna op Aarde erg leken op die van Cheten.
Bekijk hier een video over een 9-jarige jongen die de 150 jaar oude theorie omtrent de vorming van de asteroïdengordel weerlegt. De theorie van de Russische Andrey Khlopin stelt dat zich op de plaats van de asteroïden ooit een planeet bevond met meerdere manen.
Op Aarde leefden in die tijd al intelligente mensen met een donkere huidskleur. Ze droegen jurken die gesponnen waren van haar. Vanaf Cheten begon men genetisch te experimenteren met de mensen op Aarde. Er werden zelfs wezens gecreëerd die half mens half dier waren. Toen brak er conflict uit tussen de ‘goden’, de mensen van Aarde en de mensen van Maldek wat leidde tot grootschalige oorlog. De planeet Maldek viel uit elkaar in een krachtige explosie waardoor de Aarde enigszins kantelde.
Martin kreeg les over Atlantis en haar hoofdstad die de mensen van Arian Akross noemen. Mensen van Arian kunnen niet begrijpen waarom mensen hun eigen planeet vernietigen. Ze begrijpen niet waarom mensen de prachtige natuur niet kunnen respecteren.
Martin Wiesengrün bleef drie dagen aan boord van het schip. Als afscheidscadeau kreeg hij een zaklamp die 50 jaar kon blijven branden zonder batterijen.
Hij werd op 100 meter van zijn schuilplaats uit het schip gelaten. Toen hij thuis kwam was zijn moeder woest omdat hij niet was komen opdagen om te werken op de boerderij. Uiteraard geloofde ze de ontmoeting met de buitenaardsen niet. Toen hij zijn cadeau liet zien kalmeerde ze enigszins maar ze geloofde hem nog altijd niet.
De volgende ochtend hoorde zijn vader hem uit en verplichtte hem er met niemand over te spreken. Zelfs niet met zijn broers. Martin’s vader vond later de zaklamp en gooide deze in een vijver. Martin voelde zich plotseling vrijwel niet meer getolereerd en hield zijn ervaringen voor zich totdat hij ze uiteindelijk opschreef in een boek. Het materiaal verscheen tevens in het Engels na onderzoek door de inmiddels overleden voormalig luitenant-kolonel van de Amerikaanse luchtmacht Wendell Stevens. Stevens was sinds de oprichting directeur van het Internationale UFO Congres.
Bron: Galactic.no
(1) Zoals vaak is aangegeven, onder meer ook door SaLuSa, is er niet zoiets als één uniforme geschiedenis. Omdat er veel verschillende parallelle realiteiten bestaan kan men zich afvragen uit welke realiteit de ruimtereizigers afkomstig zijn en in welke realiteit ze zich bevonden toen ze informatie over de geschiedenis van de Aarde hebben vastgelegd. Vanwege het bestaan van parallelle realiteiten kan de geschiedschrijving bijvoorbeeld niet worden veranderd door terug in de tijd te reizen. Deze parallelle realiteiten zijn nauw met elkaar verbonden en bestaan omdat de ziel alle extremen wil ervaren.
Verwante artikelen:
