Luister naar dit ArtikelRob Wijnberg van De Correspondent schreef een column waarin hij de telkens terugkerende terreuraanslagen in Westerse steden vergeleek met de klassieke film Groundhog Day. In die film beleeft journalist Bill Murray telkens opnieuw dezelfde dag. Elke ochtend als Murray wakker wordt is het weer 2 februari en moet hij voor een televisiestation dezelfde reportage maken.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
Toen ik afgelopen dinsdag van de aanslagen in Brussel hoorde, dacht ik ook… het wordt weer zo’n zelfde dag. Een dag vol met hijgerige berichten over de kans op meer aanslagen, over de daders en het aantal slachtoffers en over voortvluchtige handlangers. Je hoort dezelfde mensen dezelfde dingen zeggen als vorig jaar: “Het komt nu wel heel dichtbij” of “Het is een aanval op onze manier van leven”.
Nog dagenlang zien we in de media de nieuwste aflevering van de grote terrorisme-show:
foto’s van bebloede slachtoffers, zwaarbewapende agenten, die huiszoekingen doen en pleinen vol met bloemen, waxinelichtjes en medelijden.
Het ergste van de terrorisme-show vind ik de deskundigen en politici, die kennelijk precies weten waarom de aanslagen gepleegd worden. Ze draaien consequent hetzelfde verhaal af. Het zijn geradicaliseerde moslims, die meestal een tijdje hebben gevochten in de Syrische burgeroorlog. Bij terugkeer in Europa worden ze wel in de gaten gehouden door de politie en geheime dienst, maar slagen er toch in om kalasjnikovs en munitie te kopen en in hun keuken explosieven te maken. Dat vind ik al een beetje ongeloofwaardig.
Als de politie de huizen van de terroristen doorzoekt vinden ze steevast een IS-vlag. En bij onderzoek van de computers blijken de daders veel jihadistische websites te bezoeken en een testament of rechtvaardiging te hebben geschreven.
We gaan er maar vanuit dat de politie en de deskundigen niet liegen, maar echt de waarheid vertellen.
In de dagen na de aanslagen worden andere onderwerpen in verband gebracht met de aanslagen. Sommige mensen proberen de aanslagen voor hun eigen karretje te spannen. De geheime diensten vragen om meer bevoegdheden. De Turkse president Erdogan kan zichzelf op de borst kloppen dat hij de terroristen tegenhoudt. En de voorstanders van een associatieverdrag met Oekraïne zeggen dat we met een NEE-stem op 6 april de terroristen in de kaart spelen.
Net als bij een succesvol televisieprogramma hoeven we niet lang te wachten op de volgende grote terrorismeshow. Soms zit er 6 weken tussen twee aanslagen en soms 6 maanden. Maar je kunt er zeker van zijn dat er weer een soortgelijke aanslag zal komen gepleegd door hetzelfde type dader.
De reeks van succesvolle terreuraanslagen kun je ook heel goed vergelijken met de reeks IS-onthoofdingsfilmpjes uit 2014. Hetzelfde ritueel, maar iedere keer hadden de slachtoffers een andere nationaliteit. Het gevolg was dat steeds meer landen met de Westerse coalitie in Irak en Syrië gingen bombarderen. Toen er een Jordaniër gedood werd, ging ook Jordanië meebombarderen.
De aanslagen zijn ook elke keer in een ander land: Canada, Australië, de VS, Frankrijk en nu België.
Uiteindelijk stopte IS met het maken van onthoofdingsfilmpjes. Het shock-effect nam bij iedere volgende onthoofding af. De laatste filmpjes veroorzaakten nauwelijks nog opschudding en verontwaardiging. Deskundigen begonnen te suggereren dat de onthoofdingen niet echt waren.
Ik hoop dat het ook zo zal gaan met de grote terrorisme-show. Dat bij de volgende aanslag meer mensen zullen reageren zoals Rob Wijnberg: met een diepe zucht de TV uitzetten en de eerste paar dagen uit laten. Als we murw geworden zijn voor de aanslagen, geen waxinelichtjes meer aansteken en niet meer naar de politici en deskundigen luisteren, dan houden de aanslagen misschien eindelijk op.
