Als je ooit een episode van slaapverlamming hebt gehad, weet je al dat het een vreemd en beangstigend fenomeen is. Zelfs zo angstaanjagend als het kan zijn, veroorzaakt het geen fysieke schade aan het lichaam, maar de persoon blijft bewust terwijl hij niet in staat is om een ​​lichaamsdeel te verplaatsen, van een paar seconden tot een paar minuten.

Het begint vaak tijdens de adolescentie en kan frequenter worden in de jaren 20 en 30. Het gebeurt tijdens een van de twee fasen, ‘hypnagogisch’, wat gebeurt voordat hij in slaap valt, en ‘hypnopompisch’, dat optreedt als de persoon uit de REM-slaap ontwaakt.

Terwijl we in slaap vallen, wordt onze geest minder bewust terwijl het lichaam een ​​volledig ontspannen staat binnengaat. In het geval van hypnagogische slaapverlamming, blijft de geest zich bewust terwijl het lichaam een ​​onvrijwillige staat van ontspanning bereikt, die paniek veroorzaakt.

Aan de andere kant worden de hersenen eerder wakker in het geval van hypnopompische slaapverlamming, maar dit heeft geen invloed op het hersendeel dat verantwoordelijk is voor REM-verlamming, en de persoon is tot op zekere hoogte wakker maar heeft geen vrijwillige controle over spieren.

Hoewel dit fenomeen zeldzaam is, heeft ongeveer 8 procent van de bevolking frequente problemen met slaapverlamming, en zijn degenen die er het meest vatbaar voor zijn individuen met mentale stoornissen, zoals angst en depressie.