De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) is alleen in naam een ​​alliantie. Ondanks de recente gebeurtenissen, geeft het groeiende conflict over de territoriale wateren in het oostelijke Middellandse Zeegebied aan dat de militaire unie tussen voornamelijk westerse landen hapert.

De huidige Turks-Griekse spanning is slechts één facet van een veel groter conflict waarbij, afgezien van de twee mediterrane landen, Israël, Egypte, Cyprus, Frankrijk, Libië en andere mediterrane en Europese landen betrokken zijn. Met name afwezig op de lijst zijn de Verenigde Staten en Rusland; Met name de laatste kunnen veel economische invloed winnen of verliezen, afhankelijk van de uitkomst van het conflict.

Conflicten van deze aard hebben meestal historische wortels – Turkije en Griekenland vochten in 1974 een korte maar consequente oorlog. Van belang voor de huidige brand is een overeenkomst die is ondertekend door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn Griekse en Cypriotische tegenhangers, respectievelijk Kyriakos Mitsotakis en Nicos. Anastasiades,, op 2 januari. De overeenkomst voorziet in de aanleg van de EastMed-pijpleiding die, zodra deze is afgerond, Europa zal overspoelen met Israëlisch aardgas, dat voornamelijk uit het Leviathan-bekken wordt gepompt.

Verschillende Europese landen willen graag deel uitmaken van en profiteren van het project. Maar Europa’s winst is niet alleen economisch, maar ook geostrategisch. Goedkoop Israëlisch gas zal de afhankelijkheid van Europa van het aardgas van Rusland verminderen, dat in Europa aankomt via twee pijpleidingen, Nord Stream en Gazprom, de laatste die zich door Turkije uitstrekt.

Gazprom alleen voorziet Europa van naar schatting 40% van zijn aardgasbehoeften, waardoor Rusland een aanzienlijke economische en politieke invloed heeft. Sommige Europese landen, vooral Frankrijk, hebben zich ingespannen om zichzelf te bevrijden van wat zij zien als een Russische economische belemmering voor hun economie.

De rivaliteit tussen Frankrijk en Italië die momenteel in Libië aan de gang is, komt inderdaad neer op koloniale expedities die erop gericht zijn de overmatige afhankelijkheid van Russische en Turkse gas- en andere energiebronnen te compenseren.

De Russen en Turken zijn zich volledig bewust van de bedoelingen van Frankrijk en Italië in Libië en zijn volledig betrokken bij de militaire confrontatie van Libië tussen de regering van nationale overeenstemming (GNA) en troepen in het oosten, loyaal aan generaal Khalifa Haftar.

Terwijl het conflict in Libië al jaren aan de gang is, heeft de Israel-et al EastMed-pijpleiding brandstof aan het vuur toegevoegd: het irritante Turkije, dat is uitgesloten van de overeenkomst; verontrustend voor Rusland, wiens gas gedeeltelijk via Turkije in Europa arriveert, en het machtigt Israël, dat nu zijn economische integratie met het Europese continent kan versterken.

Anticiperend op de door Israël geleide alliantie, ondertekenden Turkije en Libië op 28 november 2019 een Maritiem Grensverdrag, een overeenkomst die Ankara toegang gaf tot de territoriale wateren van Libië. De gewaagde manoeuvre stelt Turkije in staat om territoriale rechten op te eisen voor gasexploratie in een enorme regio die zich uitstrekt van de Turkse zuidkust tot de noordoostkust van Libië.

De ‘Exclusieve Economische Zone’ (EEZ) is onaanvaardbaar in Europa omdat het, als het van kracht blijft, het ambitieuze EastMed-project teniet zal doen en de geopolitiek – grotendeels gedicteerd door Europa en gegarandeerd door de NAVO – van deze regio fundamenteel zal veranderen.

De NAVO is echter niet langer de eens zo formidabele en verenigde macht. Sinds haar oprichting in 1949 is de NAVO in opkomst. De NAVO-leden hebben grote oorlogen gevoerd in naam van elkaar verdedigen en ook om ‘het Westen’ te beschermen tegen de ‘Sovjet-dreiging’.

De NAVO bleef sterk en relatief verenigd, zelfs na de ontmanteling van de Sovjet-Unie en de abrupte ineenstorting, in 1991, van haar Warschaupact. De NAVO slaagde erin een zekere mate van eenheid te handhaven, ondanks dat haar bestaansreden – het verslaan van de Sovjets – niet langer een factor was, omdat Washington zijn militaire hegemonie wilde behouden, vooral in het Midden-Oosten.

Terwijl de oorlog in Irak van 1991 de eerste krachtige uitdrukking was van de nieuwe missie van de NAVO, was de oorlog in Irak van 2003 de vernietiging van de NAVO. Nadat ze geen van hun doelen in Irak hadden bereikt, namen de VS een ‘exitstrategie’ aan die voorzag in een geleidelijke terugtrekking van de Amerikanen uit Irak, terwijl ze tegelijkertijd ‘naar Azië draaiden ‘in de wanhopige hoop de militaire opmars van China in de Stille Oceaan te vertragen.

De beste uitdrukking van het Amerikaanse besluit om militair van het Midden-Oosten af ​​te stoten, was de oorlog van de NAVO tegen Libië in maart 2011. Militaire strategen moesten een verbijsterende term bedenken, ‘leidend van achteren’, om de rol van de VS in het conflict in Libië te beschrijven. Voor het eerst sinds de oprichting van de NAVO maakten de VS deel uit van een conflict dat grotendeels werd beheerst door relatief kleinere en zwakkere NAVO-leden – Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië en anderen.

Terwijl de voormalige Amerikaanse president, Barack Obama, benadrukte dat de NAVO centraal stond in de militaire strategieën van de VS, was het duidelijk dat het ooit zo machtige bondgenootschap groter was dan het nut ervan voor Washington.

Vooral Frankrijk blijft voor de NAVO vechten met dezelfde felheid als het vocht om de Europese Unie intact te houden. Het is dit Franse geloof in Europese en westerse idealen dat Parijs ertoe heeft aangezet het gat op te vullen dat is ontstaan ​​door de geleidelijke Amerikaanse terugtrekking. Frankrijk speelt momenteel de rol van militaire hegemonie en politiek leider in veel van de aanhoudende crises in het Midden-Oosten, waaronder het oplaaiende Oost-Mediterrane conflict.

Op 3 december 2019 nam de Franse Emmanuel Macron het op tegen de Amerikaanse president Donald Trump tijdens de NAVO-top in Londen. Hier strafte Trump de NAVO vanwege haar afhankelijkheid van de Amerikaanse defensie en dreigde hij zich helemaal terug te trekken uit de alliantie als de NAVO-leden Washington niet zouden compenseren voor zijn bescherming.

Het is een vreemd en ongekend schouwspel wanneer landen als Israël, Griekenland, Egypte, Libië, Turkije en anderen aanspraken maken op de Middellandse Zee, terwijl de NAVO zich haast om een ​​regelrechte oorlog onder haar eigen leden te voorkomen. Nog vreemder is dat Frankrijk en Duitsland het leiderschap van de NAVO overnemen terwijl de VS tot dusverre vrijwel volledig afwezig zijn.

Het is moeilijk voor te stellen dat de NAVO opnieuw wordt uitgevonden, althans een NAVO die tegemoet komt aan de belangen en dictaten van Washington. Afgaande op het recente gedrag van Frankrijk, kan de toekomst onomkeerbare paradigmaverschuivingen met zich meebrengen. In november 2018 deed Macron wat toen een verbijsterende suggestie leek, een ‘echt, Europees leger’. Gezien de snelle regionale ontwikkelingen en de geleidelijke ineenstorting van de NAVO, kan Macron op een dag toch zijn leger krijgen.

Bronnen: MINT PRESS