Het Europees Parlement is een bemoeizuchtig orgaan en de Europese Unie toont zich doof voor kritiek. En wie niet luisteren wil, is niet te hervormen.

De Europese Unie gaat ons allen aan. Ze zou een Unie van Europese volkeren moeten zijn. In een reeks blogs heb ik op constructieve wijze geprobeerd gedachten te ontwikkelen omtrent hervorming van de Europese Unie.

Beperk de EU en schrap de quasi-democratische instellingen

Die hervorming moet bestaan uit twee componenten. De eerste hervorming betreft de materiële, inhoudelijke hervorming. Daarbij worden de wetgevende activiteiten van de Unie beperkt tot strikt noodzakelijke aangelegenheden: niet alles is grensoverschrijdend.

Het tweede onderdeel van de hervorming van de Unie betreft de vraag hoe de kloof tussen de burgers en de Unie te overbruggen is. De democratische legitimatie kan worden versterkt door een transformatie van de EU van Brussel in een Unie van Europese volkeren. Daartoe moeten quasi-democratische instellingen en processen worden afgeschaft. Het Europese parlement draagt nauwelijks bij tot versterking van de democratische legitimatie. Met het afschaffen van het Europees Parlement moeten de leden van het uitvoerende orgaan van de Unie (de commissie) rechtstreeks in de lidstaten worden gekozen.

Er zijn dan slechts twee wetgevende instanties. Besluiten komen van de Europese leiders of ministers; de daarvoor noodzakelijke uitvoerende maatregelen en besluiten komen van de commissie. De democratische verantwoording gebeurt in dit scenario bij de nationale parlementen. De Unie van ambtenaren en vooral van juristen wordt een politieke Unie van burgers. Van Brussel naar de hoofdsteden dus.

Kritiek op mijn essays, uit onverwachte hoek

De Europese Unie was niet blij met mijn hervormingsvoorstellen. Eduard Slootweg en Danny de Paepe, respectievelijk Hoofd Europees Parlement Informatiebureau in Nederland en Public relations officer reageerden op mijn essays via een mail namens hun organisatie.

Het is vreemd om te zien dat het Europees Parlement kennelijk informatiebureaus in de lidstaten heeft. Ook is het pikant dat een soort communicatieafdeling van de EU – en dus niet de ambtenaren en de ‘volksvertegenwoordigers’ over wie het gaat – reageren op een kritische analyse. Wel reageren Slootweg en De Paepe volgens het officiële propagandastramien: EU-critici schrijven en spreken over onjuiste feiten. Het Europees Parlement bestaat niet uit 754 maar uit 751 leden. Ik bied hierbij alle 751 – en dus niet 754 – leden van het parlement mijn nederige verontschuldigingen aan.

Ook maken Slootweg en De Paepe bezwaar tegen deze zin: ‘Het is niet te vergelijken met een nationaal parlement, omdat het EP over een zeer beperkte wetgevende bevoegdheid beschikt.’

Het Europees Parlement wil zich overal mee bemoeien

Heren, lees goed, en zwaai niet met bekende artikelen uit de EU-verdragen: in vergelijking met het nationaal parlement. Drie voorbeelden: het Nederlandse parlement kan zelfs de Grondwet wijzigen, en het parlement bepaalt waaraan hoeveel geld wordt uitgegeven. De wetgevende macht van het parlement kan door het parlement zelf worden ingeperkt. De begroting van de EU wordt bepaald door de regeringsleiders. Als de Nederlandse regering minder geld aan de EU wil overdragen, heeft de EU minder geld om uit te geven. Waarom schrijf ik dan ‘zeer beperkte wetgevende macht’?

Daarvoor zijn er verschillende redenen. Een daarvan is dat alle belangrijke en grote zaken er door de regeringsleiders worden beslist. Anders zou een land of een blok van landen de wijziging van het verdrag kunnen eisen of zich desnoods geheel of gedeeltelijk terugtrekken uit de EU. Ik weet heel goed dat het Europees Parlement zich overal binnen het verdrag wil bemoeien met de kaders van regeringsbesluiten.

Het Europees Parlement is een bemoeizuchtig orgaan. En dat is precies het probleem: al die besluiten, die miljoenen Europeanen raken, voltrekken zich buiten het politieke bewustzijn van de burgers. Het zou anders zijn wanneer al die besluiten continu in de nationale parlementen ter discussie zouden staan.

De zwakte van de Unie: ze kent geen gemeenschappelijke taal

Ook schreven Slootweg en De Paepe dat het parlement in een democratie vooral bezig is met wetgeving en niet met het debat. Integendeel, een democratisch parlement is met drie zaken bezig: wetgeving, controle en het bespreken van maatschappelijke vraagstukken. Alledrie zijn even belangrijk. De vorm waarin deze drie activiteiten gestalte krijgen, noemen we het politieke debat. Het parlement is het podium voor het politieke debat dat leidt tot wetgeving, controle en maatschappelijke discussies. Wetgeving is slechts een onderdeel van het parlementaire debat dat het fundament van de moderne democratie is.

De Franse filosoof Claude Lefort schreef ooit dat vrijheden het debat voortbrachten. De moderne democratie, zegt Lefort, is gefundeerd in ‘de legitimiteit van een debat over het legitieme en het niet-legitieme’. Daarom schreef ik dat de gemeenschappelijke taal van een politieke orde niet alleen de middelen biedt om een politiek debat te voeren. De taal creëert ook een bijzondere ruimte voor het collectieve geheugen van een natie om uitzonderlijke argumenten met hun politieke lading en hun elegante vorm te bewaren en te memoreren. De Unie kent geen gemeenschappelijke taal.

Wie niet luistert, is niet hervormbaar

Tot slot vinden de schrijvers dat Frans Timmermans niet door een bevriend kabinet is benoemd tot eurocommissaris. Wat moeten we hiervan vinden? Ik vrees het ergste: u, heren, leeft in een fantasiewereld, dat is niet gezond. Dit is ook niet gezond voor de EU, straks wordt de Unie net als Lodewijk de Zestiende door zijn eigen lakeien en fantasten de afgrond in geduwd.

Het ontbreekt de Europese Unie van ambtenaren en juristen aan retorische gaven, aan de politieke kunst van spreken en handelen. Uit de reactie van de Unie op mijn tekst blijkt dat ze ook het vermogen missen om naar critici te luisteren. Wie niet luistert, is niet hervormbaar. Dat is verontrustend.

Bron: http://stopdebankiers.eu/het-europees-parlement-is-een-bemoeizuchtig-orgaan/