Het verbannen van de voormalige tv-presentator van Facebook en YouTube is een aanval op vrije meningsuiting en moet krachtig worden weerstaan, wat je mening ook is over Icke’s theorieën over wereldbestuur.

Ik ben oud genoeg om me te herinneren toen David Icke een tv-sportpresentator was. De afgelopen vijfendertig jaar heeft hij zijn ideeën uiteengezet over hoe hij denkt dat de wereld functioneert – en het is eerlijk om te zeggen dat hij veel controverse heeft veroorzaakt. Sommige mensen lachten hem uit, sommigen waren het met hem eens, anderen waren onverschillig. Niemand voerde campagne om hem te verbannen.

Maar onlangs is dat veranderd. Icke is beschuldigd van het “prediken van haat” en van het uiten van “ongefundeerde complottheorieën”. En nu is hij afgestraft voor het promoten van ‘giftige’ en ‘gevaarlijke verkeerde informatie’ over Covid-19.

Nick Cohen schreef op 25 april in de Observer en hekelde sociale mediaplatforms omdat ze Icke niet hadden verbannen.

Minder dan 20 minuten nadat hij zijn stuk had getweet, had de “mysterieuze wikipedia-redacteur” Andrew Philip Cross het artikel aan de wikipagina van Icke toegevoegd.

En, slechts een week later, hadden zowel Facebook als YouTube zich hierachter geschaard, door Icke en al zijn werk te verwijderen.

Cohen voerde aan dat er een “liberale” zaak was om Icke te verbieden. Maar dat is er niet en het is buitengewoon Orwelliaans om te suggereren dat dat zo is. Niemand wordt gedwongen naar Icke te luisteren of zijn boeken te lezen. Als Cohen het niet eens is met de standpunten van Icke, moet hij hem uitdagen voor een openbaar debat. Als wat Icke zegt zo duidelijk onzin is, dan zou de Observer-columnist heel gemakkelijk met hem de vloer moeten kunnen vegen. In plaats daarvan lijkt hij hem het zwijgen te willen opleggen. Dat is verontrustend.

Het onderdukken van standpunten waar we het niet mee eens zijn, zet ons op het goede spoor naar tirannie. In hoofdstuk twee van zijn klassieke tekst uit 1859 ‘On Liberty’ legde John Stuart Mill uit waarom het onderdrukken van afwijkende meningen verkeerd is.

Ten eerste is het mogelijk dat de met onderdrukking bedreigde mening waar is. ‘Degenen die het willen onderdrukken, ontkennen natuurlijk de waarheid ervan, maar ze zijn niet onfeilbaar. Ze hebben niet de bevoegdheid om de vraag voor de hele mensheid te beslissen, en elke andere persoon uit te sluiten van de manier van oordelen’, schreef Mill. Het is hier van belang om onszelf eraan te herinneren dat Cohen, die de mening van Icke wil onderdrukken en zichzelf plaatst als arbiter over welke meningen wel of niet te horen zijn op vooraanstaande socialemediaplatforms, een prominente voorstander was van de oorlog in Irak.

Welke grotere – en gevaarlijkere – ‘samenzweringstheorie’ was er dan die beweerde dat Irak binnengevallen moest worden omdat het massavernietigingswapens bezat? Maar roept iemand op tot het verbieden van de oorlog in Irak? Nee natuurlijk niet, zij jagen op Icke.

Mill vervolgt: ‘Om een ​​mening te weigeren, omdat ze er zeker van zijn dat het niet waar is, te veronderstellen dat hun zekerheid hetzelfde is als absolute zekerheid. Alle het zwijgen opleggen van een discussie is een aanname van onfeilbaarheid. De veroordeling ervan kan zijn toegestaan ​​om op dit veelvoorkomende argument te rusten, niet erger omdat het gebruikelijk is. ”

Zijn we er absoluut zeker van dat alle meningen van Icke onjuist zijn? Misschien zijn sommige dat wel, maar andere niet. Dat is waar Mill verwijst naar zijn tweede reden waarom meningen niet mogen worden onderdrukt. ‘Hoewel de tot zwijgen gebrachte mening een vergissing is, kan hij, en heel vaak, een deel van de waarheid bevatten; en aangezien de algemene of heersende mening over welk object dan ook zelden of nooit de hele waarheid is, is het alleen door de botsing van tegengestelde meningen dat de rest van de waarheid enige kans heeft om te worden verschaft. ”

Zelfs als de mening de hele waarheid is, dan is het ‘krachtig en serieus’ betwisten ervan ook een positief voor vrijheid, omdat het helpt ervoor te zorgen dat de mening rationeel wordt gehouden en niet alleen als een vooroordeel, omdat zo velen zeggen dat het waar is. Je zou je kunnen voorstellen dat Mill diegenen die arrogant elke mening waar ze het niet mee eens zijn, arrogant als “een samenzweringstheorie” afwijst en alle tegenstemmen veroordelen als “onzin”.

John Stuart Mill was een Britse filosoof en zijn ideeën speelden ongetwijfeld een rol in waarom Groot-Brittannië een land was waar vrije meningsuiting en vrije meningsuiting meer werden gerespecteerd dan op veel andere plaatsen. Maar helaas, dat is vandaag de dag niet meer het geval.

Faux-linkse neocons en extreme “centristen” lopen voorop in de nieuwe illiberale censuur. Cohen haalde eerder uit naar RT en wat hij de ‘domme’ kijkers noemde.

In 2011 schreef hij een column getiteld ‘Wie zal ons van haatkanalen zoals Press TV bevrijden?’, Een maand later verwijderde Ofcom de licentie van Press TV voor uitzendingen in het VK.

Degenen die het op David Icke hebben gemunt, vormen een groter gevaar voor de samenleving dan Icke. De “haat” komt minder van degenen die worden aangevallen dan van degenen die aanvallen.

In ieder geval zijn “haatdragende” wetten – met de subjectieve aard van wat het “misdrijf” is – fundamenteel onwettig omdat ze in toenemende mate worden gebruikt om het debat te onderdrukken. Als iemand iets zegt waarvan je denkt dat het hatelijk is, daag hem dan uit.

Ik ben het niet eens met wat Katie Hopkins heeft gezegd, maar haar schorsing van Twitter eerder dit jaar, toegejuicht door degenen die tegen haar waren, was verkeerd. Ze heeft precies hetzelfde recht om haar mening te uiten als ik, Nick Cohen of wie dan ook. Het argument dat de toonaangevende sociale media bedrijven particuliere bedrijven zijn en dus iedereen die ze niet leuk vinden kunnen verbannen, is onoprecht. Het marktaandeel van Facebook, YouTube en Twitter maakt ze tot effectieve monopolies en een de facto online “Speaker’s Corner”. De mensen die zoveel tijd besteden aan het proberen om mensen die ze niet leuk vinden, van deze platforms te laten verbannen, weten hoe belangrijk ze zijn.

In zekere zin gaat het hier niet echt om David Icke, het gaat om pogingen om het debat en de parameters te beperken waarvan meningen openbaar kunnen worden gehoord en welke niet. In een markt van ideeën moet het publiek – en het publiek alleen – beslissen welke ideeën moeten worden “gekocht” en welke ideeën met rust moeten worden gelaten. Niemand wordt gedwongen om iets te kopen op deze markt, maar ook wordt niemand verteld: “Je mag geen kraam hebben omdat je probeert de ‘verkeerde’ ideeën te verkopen.”

Ik heb er gisteren naar gestreefd het live-interview van David Icke op London Real te bekijken, juist vanwege de pogingen om hem te verbieden. Veel mensen lijken hetzelfde te hebben gedaan.

Als we terug willen vechten tegen de nieuwe censoren, moeten we op de plaat stappen en wakker worden voor  wat er aan de hand is voordat het te laat is. Het kan vandaag David Icke zijn, maar welke afwijkende stem zal het morgen zijn?

Bronnen:

RT