De steun voor groene partijen en hun speerpunten is in heel Europa weggezakt. Als je tegen een stille moordenaar vecht en de economie kapot gaat, lijkt hun slecht doordachte, wakker gemaakte activisme er niet toe te doen.

De pandemie van Covid-19 heeft veel slachtoffers achtergelaten, ouderen, mensen met een slechte gezondheid, artsen en verpleegsters die aan de frontlinie werken … en de brigade voor klimaatverandering.

Het lijkt erop dat veel mensen in heel Europa in deze ongekende tijden hebben nagedacht over de wijsheid van de groene agenda. Wanneer je wordt gestalkt door een onzichtbare moordenaar, wekenlang opgesloten zit in je eigen huis en niet in staat bent om mensen buiten je directe huishouden te bezoeken omdat je het risico loopt gepakt te worden door de politie en beboet te worden, dan denk je aan klimaatverandering en andere problemen die in pre-Covid dagen belangrijk leken, en het lijkt er niet zoveel meer toe te doen.

Het lijkt erop dat het aanpakken van de stijgende zeespiegel en de ontbossing in het Amazonegebied nog een dag kan wachten.

Wanneer het bedrijfsleven en de industrie virtueel stilstaan, zijn er maar weinig vliegtuigen die de lucht blokkeren en het autoverkeer is zo laag dat de lucht die we inademen tijdens de pandemie schoner is dan jarenlang, de specifieke groene boemannen zijn van de ene op de andere dag verdwenen.

Natuurlijk is de politiek nog steeds bij ons, pandemie of niet, en klimaatactivisten hebben geprobeerd het coronavirus te bewapenen door te proberen een direct verband te leggen tussen de vreselijke, eenzame dood van de slachtoffers en de toestand van de planeet, en door angst te gebruiken als een katalysator om dat te doen.

Maar de meeste gewone mensen denken terecht dat dit een tijd is om in de eerste plaats te focussen op hun gezondheid, hun toekomst en hun beschadigd levensonderhoud, en die van hun families.

De bewoners van de groene rand waren in deze catastrofe terecht gekomen.

Na de Europese verkiezingen van vorig jaar, waar kleinere partijen altijd exponentieel beter presteren dan in eigen land, dankzij het gebruikte stemsysteem, waren de Groenen in Duitsland bijvoorbeeld op gelijk niveau met de christen-democraten in de nationale peilingen, rond 26 procent.

Sindsdien is de CDU, ondanks haar eigen interne problemen, gestegen tot 36 procent steun, terwijl de Groenen zijn gedaald tot 17 procent.

Elders in Europa is het een soortgelijk verhaal. In Frankrijk behaalde hun groene partij, Europe Ecologie Les Verts (EELV), meer dan 13 procent van de stemmen bij de Europese verkiezingen van vorig jaar en behaalde 12 zetels; maar in de recente ronde van lokale verkiezingen schraapte  ze slechts een magere 2,4 procent van de stemmen. Ze waren ongetwijfeld blij dat de tweede ronde van die peilingen werd uitgesteld, al was het maar om zich te hergroeperen en hun gezicht te redden.

In het VK lopen de groenen tegen lage cijfers in de peilingen aan, terwijl een dramatische golf van steun voor een regering met een duidelijke, sterke boodschap de conservatieven heeft geprikkeld.

Het lijkt erop dat de wens om die randpartijen met zo’n enge visie te ondersteunen, is verdwenen bij een wereldwijde ramp.

Kiezers zullen niet snel partijen kiezen op basis van zelfvoldane First World-kwesties. Ze willen sterke, ervaren politieke vertegenwoordigers die in een onzekere wereld kunnen zorgen voor gezondheid, banen en veiligheid.

Er is geen plaats voor studentenpolitiek als er grote beslissingen moeten worden genomen. De “alles in dit samen” -boodschap is sterk en degenen die ervoor kiezen buiten het collectief te opereren, door zich naar binnen te keren en hun eigen nichebelangen boven alles te stellen, zetten het leven van anderen op het spel.

Insulair denken helpt ook niet bij het economisch herstel. Het idee van ‘Amsterdamse donut’ dat momenteel in Nederland wordt aangeprezen als middel om een ​​nieuwe samenleving op te bouwen met een ander economisch model, is gewoon ongepast.

Een van de belangrijkste boosters van de ‘doughnut’ vertelde een krant dat het niet ‘gewoon een hippie-manier’ was om naar de wereld te kijken.

Ik ben het er niet mee eens. Dat is precies wat het is.

Zoals zoveel kwesties op de groene agenda, overtreft de dringende urgentie om wakker te blijven al het andere en voormalige discipelen lijken dit nu te beseffen, dankzij een zeer reële noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid.

Als zelfabsorberend activisme tegen klimaatverandering, de angst die het creëert en gedijt, en de slecht bedachte randoorzaken van de 21e eeuw slachtoffers zijn van de huidige pandemie, dan zal er in ieder geval één positief resultaat uit deze puinhoop komen.

Damian Wilson is een Britse journalist, ex-Fleet Street-redacteur, adviseur voor de financiële sector en speciaal adviseur politieke communicatie in het VK en de EU.

Bronnen:

RT