Luister naar dit Artikel

‘Ik zie een financiële ramp al aankomen, maar ik heb de mogelijkheid niet om die te ontwijken.’ Door de telefoon klinkt een behoorlijke dosis boosheid en frustratie. Al maanden probeert tipgever Ron Mol een oplossing te vinden voor een langzaam opdoemend probleem: een onbetaalbare huurwoning als gevolg van een dalend inkomen. En hij is niet de enige. Onder de tipgevers die zich melden op onze oproep voor het dossier Huurdersproblementreffen we veel mensen met dezelfde problemen.

Hun inkomen is al laag, vaak alleen een Wajong-uitkering. De rest moet worden aangevuld via huursubsidie en via toeslagen als het kindgebonden budget. En daar zit het probleem: Als hun zoon of dochter 18 wordt, valt een belangrijk deel van hun maandelijkse inkomen weg met alle gevolgen voor de betaalbaarheid van hun huurwoning.

In het geval van Ron Mol kijkt hij met angst en beven uit naar januari volgend jaar. Vanaf dat moment stopt het kindgebonden budget van zijn dochter en wordt het volgens Ron onmogelijk om zijn huur nog langer op te brengen. ‘Ik ben ooit in een relatief dure woning terecht gekomen. Ik betaal nu 710 euro per maand, de maximale huur die je mag betalen voor huursubsidie. Daardoor red ik het maandelijks net, maar als mijn kindgebonden budget afloopt, ben ik meer dan de helft van mijn inkomen kwijt aan woonlasten. Ik moet dus verhuizen naar een goedkopere woning, maar er is simpelweg niets te vinden.’

‘Passend toewijzen’

Ron heeft een aangeboren hartafwijking. In 2006 wordt hij gedeeltelijk arbeidsgeschikt bevonden, door nieuwe regels rondom Wajong is de uitkering verlaagd. Desondanks heeft hij nog altijd geen werk kunnen vinden om dat gat op te vullen. ‘Geloof me, ik probeer het. Maar werkgevers staan niet te springen om iemand die ze de volgende dag mogelijk moeten reanimeren’.

Met het extra verlies aan inkomen in zicht vraagt hij zijn woningbouwcorporatie om hulp. Die laat hem weten dat huurverlaging in zijn geval niet mogelijk is. Hij zal via de website op zoek moeten naar goedkopere huurwoningen, met daarbij de aantekening dat corporaties sinds januari verplicht zijn ‘passend toe te wijzen’. Dat houdt in dat huurders alleen kunnen reageren op woningen die passen bij hun inkomen. De overheid wil zo enerzijds scheefwonen bestrijden en anderzijds een rem zetten op huurders zoals Ron. Wel een dure woning, maar die alleen kunnen betalen door hoge huursubsidie.

‘Dat vind ik allemaal ontzettend logisch en ik wil ook goedkoper wonen, maar er is niets te vinden. Ik kan volgend jaar eigenlijk niet meer dan 600 euro per maand aan woonlasten dragen. Maar voor die prijs vind je geen woning. Alles wat ik zie ligt op min of meer hetzelfde niveau als mijn huidige huur. In aanpalende gemeentes vind ik dat wel, maar daar zijn de wachtlijsten 5 tot 6 jaar lang. Mijn eigen woningbouwcorporatie bouwt niet tot nauwelijks bij, dus er is gewoon geen alternatief.’

Meppel

Al eerder deze week schreven we over de scherpe daling van het aantal sociale huurwoningen . Dat dit knelpunten oplevert in de drukke randstad is logisch, maar Drenthe is met zijn uitgestrekte landschap en schaars bevolkte dorpen niet een plek waar je acute woningnood zou verwachten. Toch verschijnen vorig jaar alarmerende berichten in de lokale pers over snel oplopende wachtlijsten voor sociale huurwoningen in de omgeving van Meppel. Op de 347 advertenties die de lokale corporatie Woonconcept in 2014 plaatst komen 16.293 reacties. Gemiddeld 47 reacties per woning.

‘De huren zijn hier gigantisch gestegen de afgelopen jaren en ondertussen wordt de één na de andere sociale huurwoning verkocht. Dan blijven er niet zoveel plekken over, waar je goedkoper kunt wonen. Ook als je aan ziet komen dat je zo meteen de huur niet meer kunt betalen.

Woonconcept-huurder Sabine Neuteboom woont in Havelte, nabij Meppel. Ook zij leeft van een wajong-uitkering en is daarnaast afhankelijk van de huursubsidie en het kindgebonden budget van haar dochter. Rondkomen kan ze naar eigen zeggen door heel zuinig te leven. ‘Het probleem is dat mijn corporatie in de crisistijd flinke tikken heeft gekregen en nu alles op alles zet om weer financieel gezond te worden. De woningen in dit complex zijn eigenlijk gebouwd als seniorenwoningen, bedoeld voor de verkoop. Omdat ze die niet verkocht krijgen, hebben ze er huurders ingezet die een huur net onder de subsidiegrens betalen. Maar daar bovenop komen maandelijks wel meer dan 50 euro aan servicekosten die ik dus uit mijn eigen boodschappengeld moet betalen.’

En dat niet alleen. Uit de correspondentie die ze opstuurt blijkt dat ze al enige tijd in onmin leeft met Woonconcept over de hoge afrekeningen die jaarlijks worden verstuurd. Tot twee keer toe wint ze een procedure hierover bij de Huurcommissie.

‘Mijn dochter en ik hebben enige tijd dakloos rondgezworven. Nergens kon ik een woning vinden, dus ik had geen andere keuze dan deze woning te accepteren. Met mijn dochter gaat het gelukkig weer goed. Ze zit hier op school en heeft haar netwerk hier opgebouwd. Alleen al om die reden wil ik niet buiten de regio verhuizen, maar het kan ook echt niet, omdat we destijds ook in het vizier zijn gekomen van jeugdzorg. Die hebben mij verboden om haar opnieuw naar een andere stad te verplaatsen.’

Dat maakt goedkoper wonen lastig. Ook het kindgebonden budget van haar dochter loopt binnenkort af, wat een flinke deuk slaat in haar maandelijkse besteedbare inkomen. Een blik op de website van Woonconcept levert alleen weinig betaalbare alternatieven op. Veel garageboxen, een enkele goedkope huurwoning en vooral veel woningen in de verkoop.

‘Huurders als pinautomaat gebruikt’

‘Het klopt dat er veel verkocht is de afgelopen jaren. Daar hebben we inmiddels de rem op weten te zetten, maar feit blijft dat er ook veel te weinig gebouwd wordt om de oplopende vraag te kunnen bedienen, reageert de Huurdersvereniging Meppel. Zij wijzen op een giftige mix: de afgelopen jaren zijn de huren gemiddeld 12% gestegen als gevolg van de ‘Blokheffing’, de belasting die verhuurders van sociale huurwoningen betalen over de waarde van hun vastgoed. Die zelfde heffing beperkt de bouw van nieuwe goedkope huurwoningen. Er wordt onvoldoende geïnvesteerd om de gestage daling van het aantal sociale huurwoningen bij te houden. De gestegen huren staan bovendien op gespannen voet met de ambitie om woningen passend toe te wijzen naar inkomensgroep.

‘We zijn hier als een soort pinautomaat gebruikt door Den Haag. Die wil nu dat er passend wordt toegewezen. Een logisch idee vanuit een bezuinigingsdoelstelling, maar er is hier niet veel betaalbaars te vinden. Dat komt ook, omdat de corporatie nu pas overzicht heeft over de vraag voor de komende jaren. In 2014 kondigde men trots aan dat 10% van de woningvoorraad beschikbaar was voor lagere inkomensklassen, terwijl nu blijkt dat er de komende jaren 30% voor moet worden gereserveerd. Je ziet dat Den Haag mijlenver afstaat van de realiteit die wij als huurders hier ervaren.’

Bron:http://stopdebankiers.eu/huurders-zijn-als-een-soort-pinautomaat-gebruikt-door-den-haag/