In een recent interview had Dr. John Ioannidis een harde beoordeling over de modelbouwers die voorspelden dat maar liefst 40 miljoen mensen zouden sterven en dat het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem zou worden overspoeld vanwege COVID-19.

Dr. John Ioannidis werd een toonaangevende wetenschapper door slechte wetenschap aan de kaak te stellen. Maar de COVID-19-pandemie kan zijn grootste uitdaging tot nu toe blijken te zijn.

Ioannidis, de C.F. De Rehnborg-leerstoel voor ziektepreventie aan de Stanford University is de afgelopen maanden onder vuur komen te liggen vanwege zijn verzet tegen door de staat opgestelde lockdowns, die volgens hem sociale schade kunnen veroorzaken die veel verder gaat dan de veronderstelde voordelen. Maar hij lijkt niet terug te stappen.

In een uitgebreid interview met Greek Reporter dat afgelopen weekend werd gepubliceerd, zei Ioannidis dat opkomende gegevens zijn voorspelling ondersteunen dat lockdowns uiteenlopende sociale gevolgen zouden hebben en dat de wiskundige modellen waarop de lockdowns waren gebaseerd, vreselijk gebrekkig waren.

Ioannidis zei ook dat een uitgebreid overzicht van de medische literatuur suggereert dat COVID-19 veel meer voorkomt dan de meeste mensen beseffen.

“Er zijn al meer dan 50 onderzoeken die resultaten hebben opgeleverd over hoeveel mensen in verschillende landen en locaties antilichamen tegen het virus hebben ontwikkeld”, vertelde Ioannidis, een Grieks-Amerikaanse arts, aan Greek Reporter. “Natuurlijk zijn geen van deze onderzoeken perfect, maar cumulatief bieden ze bruikbaar samengesteld bewijs. Een zeer ruwe schatting zou kunnen suggereren dat ongeveer 150-300 miljoen of meer mensen wereldwijd al besmet zijn, veel meer dan de 10 miljoen gedocumenteerde gevallen. ”

Ioannidis zei dat medische gegevens suggereren dat het sterfterisico veel lager is dan eerdere schattingen ertoe hadden geleid dat beleidsmakers dachten dat het ‘bijna 0%’ was voor personen onder de 45 jaar. Het mediane sterftecijfer is echter ongeveer 0,25 procent, omdat het risico ‘aanzienlijk escaleert’ voor personen ouder dan 85 jaar en kan oplopen tot 25 procent voor verzwakte mensen in verpleeghuizen.

‘Het sterftecijfer in een bepaald land hangt sterk af van de leeftijdsopbouw, wie zijn de geïnfecteerden en hoe ze worden beheerd’, zei Ioannidis. “Voor mensen jonger dan 45 jaar is het sterftecijfer van de infectie bijna 0%. Voor 45 tot 70 is het waarschijnlijk ongeveer 0,05-0,3%. Voor degenen boven de 70 escaleert het aanzienlijk …”

Daarom ziet Ioannidis massa-uitsluitingen van hele populaties als een fout, hoewel hij zegt dat ze misschien logisch waren toen experts dachten dat het sterftecijfer van COVID-19 opliep tot 3-5 procent.

In maart zei Ioannidis in een veel gelezen STAT-artikel dat het onzeker was hoe lang de lock-outs konden worden gehandhaafd zonder ernstige gevolgen.

‘Een van de kernpunten is dat we niet weten hoelang sociale afstandsmaatregelen en lockdowns kunnen worden gehandhaafd zonder grote gevolgen voor de economie, de samenleving en de geestelijke gezondheid’, schreef Ioannidis. ‘Er kunnen onvoorspelbare evoluties volgen, waaronder financiële crisis, onrust, burgeroorlog, oorlog en een ineenstorting van het sociale weefsel.’

Bijna drie maanden na dat interview zijn er sinds de Grote Depressie in de wereld geen hogere werkloosheidsniveaus meer te gezien, de zaken zijn massaal gesloten, er zijn pieken geweest in zelfmoord en  overdosisen aan drugs, en sociale onrust op een schaal die sinds de jaren zestig niet meer voorkomt in de VS.

‘Ik vind het buitengewoon verdrietig dat mijn voorspellingen zijn geverifieerd’, zei Ioannidis. Hij ging verder:
“Grote gevolgen voor de economie, de samenleving en de geestelijke gezondheid” zijn al opgetreden. Ik hoop dat ze omkeerbaar zijn, en dit hangt voor een groot deel af van de vraag of we kunnen voorkomen dat de draconische lockdowns worden verlengd en dat we COVID-19 op een slimme, met precisie risico gerichte aanpak kunnen aanpakken, in plaats van alles blindelings af te sluiten. Evenzo zijn we al begonnen de gevolgen van “financiële crisis, onrust en burgerstrijd” te zien. Ik hoop dat het niet wordt gevolgd door ‘oorlog en een ineenstorting van het sociale weefsel’. Wereldwijd hebben de maatregelen ter afsluiting het aantal mensen dat verhongerd, verhoogd tot 1,1 miljard, en brengen zij miljoenen levens in gevaar, met de mogelijke heropflakkering van tuberculose, kinderziekten zoals mazelen waarbij de vaccinatieprogramma’s worden verstoord, en malaria. Ik hoop dat beleidsmakers naar het grote geheel van alle mogelijke problemen kijken en niet alleen naar het zeer belangrijke, maar relatief dunne stukje bewijs dat COVID-19 is.

“De voorspellingen van de meeste wiskundige modellen in termen van hoeveel bedden en hoeveel ICU-bedden nodig zouden zijn, waren astronomisch onjuist”, zei Ioannidis. “Inderdaad, het gezondheidssysteem werd op geen enkele locatie in de VS onder de voet gelopen, hoewel verschillende ziekenhuizen gestrest waren.”

Omgekeerd, voegde hij eraan toe, hadden deze acties nadelige gevolgen voor het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem, dat “ernstig beschadigd” was als gevolg van genomen maatregelen.

Alleen de tijd zal uitwijzen of Ioannidis in zijn beoordelingen correct is gebleken. Maar als hij zelfs maar half gelijk heeft, zou dit suggereren dat de experts inderdaad opnieuw faalden.

Het lijdt geen twijfel dat de afsluitingen een wijdverbreid economisch, sociaal en emotioneel bloedbad hebben veroorzaakt. Bewijs dat Amerikaanse staten die op slot gingen, het beter deden dan staten die dat niet deden, is moeilijk te vinden.

Hoewel nog niet zeker, kan de COVID-19-pandemie een ander voorbeeld blijken te zijn van een mislukte centrale planning.

Zoals ik al eerder opmerkte, is het een trieste ironie dat veel van de grootste rampen in de moderne geschiedenis – van Stalins ‘kolchozz‘ collectieve landbouwsysteem tot Mao’s grote sprong voorwaarts en verder – het resultaat zijn van centrale planners die proberen de mensheid door middel van dwang te verbeteren .

Tijdens de coronaviruspandemie hebben deskundigen mogelijk onbedoeld een van de ernstigste menselijke rampen in de moderne geschiedenis veroorzaakt door de keuze te verwijderen van personen met superieure lokale kennis.

‘Dit is geen discussie over het al dan niet plannen,’ schreef Hayek in The Use of Knowledge in Society. ‘Het is een geschil of planning centraal moet worden uitgevoerd, door één autoriteit voor het hele economische systeem, of moet worden verdeeld over veel individuen.’