Een slecht doordachte oplossing om te voorkomen dat Syrische vluchtelingen Europa overspoelen, is ongedaan gemaakt voor de EU terwijl Erdogan de Turkse grens naar het westen opent, waarbij alleen de Oostenrijkse kanselier Kurz het mislukte migratiebeleid van Brussel aan het licht brengt.

Als de EU niet zo was afgeleid door het hele verlengde Brexit-fiasco of het onvermogen om de Commissie met aanvaardbare nieuwe gezichten te bemannen, dan zou het zijn opgevallen dat president Recep Tayyip Erdogan duizenden Syrische vluchtelingen als wapen heeft ingezet.

Terwijl Brussel zijn aandacht van de bal heeft getrokken, lette de Oostenrijkse bondskanselier Sebastian Kurz op en benoemde hij terecht de opening van de grens met West-Europa door Turkije als ‘een aanval op de EU’.

De vorige keer was er een massale beweging van mensen uit Turkije, nadat Angela Merkel uit Duitsland de sluisdeuren had geopend, zag Oostenrijk zich opgezadeld met een extra procent aan bevolking toen de vluchtelingen hun grenzen overschreden op weg naar de ‘open deur’ van Duitsland.

Dus Kurz moest dit blijven volgen.

Hij wees er verder op dat Turkije zijn actie had gericht op de grens met Griekenland, niet degene die het deelt met Bulgarije, zeggend: “dit toont duidelijk aan dat dit georganiseerd is.”

En hij heeft gelijk.

Vloed

In 2016 sloot de EU naïef een pact met de populistische Turkse president om een ​​einde te maken aan het toenemend tij van Syrische vluchtelingen door 6 miljard euro aan te bieden om de crisis het hoofd te bieden.

Met ongeveer 3,7 miljoen vluchtelingen uit Syrië, Afghanistan en andere landen nu in Turkije, zou dat geld nooit genoeg zijn, en toen de tijd kwam dat Erdogan hefboomwerking over de EU wilde, zou hij altijd dreigen de migratiekraan nog een keer open te draaien.

Dat is precies wat hij heeft gedaan.

Hoewel kanselier Kurz hard op de dreiging is neergekomen en ongetwijfeld een aantal broodnodige politieke punten heeft gescoord, moet je je afvragen waar de verontwaardiging vanuit Brussel is.

Griekenland is woedend over de acties van Turkije en de gruwel van beelden met dode kinderen die zijn verdronken nadat ze van boten zijn gevallen en kustwachters schieten op overvolle vluchtelingenbootjes zullen de temperatuur van deze puinhoop alleen maar verhogen.

Het is niet alsof we hier nog niet eerder zijn geweest. De frontliniestaten in deze lopende saga, Griekenland, Italië en Spanje, breidden het hulpaanbod uit naar de door oorlog verscheurde landen in de regio in het zuiden in de overtuiging dat de EU een gemeenschappelijk immigratiebeleid zou bedenken dat de last zou billijk verdelen onder de lidstaten van het blok.

Maar we wachten nog steeds totdat dit uitkomt.

Wat Erdogan wil

In plaats daarvan, toen Griekenland en Italië besloten het heft in eigen handen te nemen, in een poging de mensensmokkelaars en hun wanhopige passagiers terug te draaien, is er protest van de liberale democratieën over vermeende mensenrechtenschendingen.

Dus plotseling worden deze twee EU-lidstaten gezien als de slechteriken.

Turkije heeft een punt. Het heeft de EU een enorme gunst verleend door miljoenen Syriërs op te vangen die een oorlogsgebied ontvluchtten, maar de rekening die tot nu toe is opgelopen tot meer dan 30 miljard dollar zal ze nooit terugverdienen.

Erdogan neemt daar afstand van, en het betekent dat hij de morele hoge grond kan nemen en een ​​schamele aanbieding van nog eens € 1 miljard van de EU te weigeren: “Wie probeer je voor de gek te houden? We willen dit geld niet.”

Dus wat wil hij? In één woord: vrienden.

Maar de dagen dat Turkije westerse leiders koesterde en hoopte toe te treden tot de Europese Unie, lijkt ver weg onder Erdogan. Als hij de EU-leiders probeert te overtuigen om hem met Syrische vluchtelingen te helpen, dan is het niet de slimste tactiek om hen te bedreigen.

Nog steeds de paperclips op haar bureau ordenend, heeft de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen haar in-lade snel vol.

Vluchtelingen als onderhandelingschips

Na een aantal lastige hoorzittingen met commissarissen die zijn vertraagd in het zakendoen, heeft von der Leyen nu het begin van de Brexit-handelsbesprekingen en de uitbraak van het coronavirus.

Voor een politicus als Sebastian Kurz in Oostenrijk, combineren de acties van Erdogan met EU-inactiviteit een perfecte gelegenheid voor wat boze retoriek op een pan-Europees podium en krijgt goedkeuring van kiezers in Wenen.

Ondertussen worden de ellendige vluchtelingen door Erdogan gebruikt om te onderhandelen tot hij een uitweg uit dit slijk kan vinden. Zijn spoedbijeenkomst met de Russische president Vladimir Poetin op donderdag zou de sleutel kunnen zijn. Maar dat is enorm optimistisch.

bronnen:

RT