Luister naar dit ArtikelDe documentaire ‘Retourtje hiernamaals’ gaat over de veranderingen die mensen ondergaan nadat ze een bijna-doodervaring hebben gehad. Drie verschillende mensen brengen een uitzonderlijk verslag uit van wat zij op de grens van leven en dood hebben ervaren. De film is gemaakt door Ingrid Wender en Maasja Ooms.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
Industrieel ontwerper Sam van Haaster onderneemt een solotocht langs de poolcirkel in Noorwegen. Als hij door een lawine onder meters sneeuw bedolven raakt, krijgt hij van onverwachte zijde hulp.
Koos van Rijswijk, een volkse Hagenees, vertrouwt eigenlijk niemand tot hij na een levensbedreigend brommerongeluk in de hemel door een welkomstcomité wordt onthaald.
Delfts ingenieur Henriëtte ter Braake belandt met een acute longembolie in het ziekenhuis. Ze krijgt geen adem meer en terwijl de verpleegsters in paniek roepen om zuurstof, stik Henriëtte en vertrekt ze.
Bij terugkomst is het leven voor geen van hen meer hetzelfde. Van Rijswijk vertelt dat hij volgens zijn dochter ‘zulke lieve ogen’ heeft gekregen. Ter Braake heeft haar succesvolle carrière opgegeven en werkt nu als verdrijver van geesten. En Van Haaster voelt zich eindelijk bevrijd van het schuldgevoel over de dood van zijn moeder, die zijn hele vroegere leven bepaalde.
Alle drie zijn het andere mensen geworden. Kwetsbaarder, zachter, maar ook vrij van angst. “Er zijn mensen die zeggen dat onze hele identiteit een zorgvuldig opgebouwd verdedigingsmechanisme is, dat dient om ons te beschermen tegen de dreiging van de dood,” zei documentairemaker Ingrid Wender. “De mensen die wij hebben gesproken, zijn stuk voor stuk niet meer bang voor de dood. Het moet een veilig gevoel zijn als je hebt ervaren dat er zoiets liefdevols op je wacht.”
Van Rijswijk vertelt hoe hij na zijn brommerongeluk uit de wereld der levenden wegglijdt. Hij hoort prachtige muziek en ziet een lichtje in de verte. “Met een noodgang werd ik afgeschoten, richting dat lichtpuntje.” Opeens is hij in dat licht. Hij rijdt op een paard (“en ik haat paarden”), mensen zingen en zwaaien hem toe. Hij wordt omhelsd door een man met een lange witte baard, die intense liefde en warmte uitstraalt. Maar Van Rijswijk moet terug, krijgt hij te horen. “Het is je tijd nog niet.”
“Tijdens een bijna-doodervaring is naar mijn idee het normale functioneren van onze hersenen even niet dominant en kan zich iets anders openbaren,” aldus Wender. “In de vraag of deze ervaringen werkelijk zijn, ligt volgens mij de aanname besloten dat ons normale perspectief de werkelijkheid toont. Ik ben daar niet zo zeker van. Van mensen die een bijna-doodervaring hebben meegemaakt, begrijp ik dat ze de ervaring als meer werkelijk ervaren dan al het andere in hun leven.”
Bekijk hier alle verhalen die de film niet hebben gehaald.
