De verschillende COVID-vaccins die met spoed tot stand kwamen, werken niet als traditionele biologische geneesmiddelen (vaccins) en worden als zodanig ten onrechte voorgesteld en gereguleerd. Standaardvaccins introduceren verzwakte (verzwakte) vormen van een doelvirus, in combinatie met ontstekingsadjuvans en andere chemicaliën. Deze nieuwe mRNA-, adenovirus-vector- en DNA-vaccins maken gebruik van de “software” van het virus en dwingen het lichaam om er kopieën van te maken.

Professor Jonathan Gershoni van de Israëlische Universiteit van Tel Aviv legt uit dat drie covid-vaccins op de markt eigenlijk DNA-vaccins zijn. Inentingen vervaardigd door Sputnik V, AstraZeneca en Johnson & Johnson bevatten DNA (niet alleen RNA) dat in de kern van menselijke cellen wordt ingebracht om uiteindelijk in het laboratorium ontwikkelde spike-eiwitten te vertalen en te repliceren.

India krijgt een nieuw type DNA-vaccin gemaakt door Zydus Cadila; het zal ZyCoV-D heten. Dit vaccin bevat minder DNA dan de andere DNA-vaccins en dat DNA wordt niet verborgen door een virale vector (adenovirus). Voor deze vaccins is de sequentie van 1.200 aminozuren van het coronavirus-spike-eiwit aanwezig in een plasmide en wordt het intradermaal toegediend in een protocol van drie doses en drie maanden met behulp van een vloeistof onder hoge druk die het DNA bevat.

Gen-experimenten, cellulaire herprogrammering en de vernietiging van het aangeboren immuunsysteem
De door adenovirus gevectoriseerde covid-vaccins bevatten allemaal DNA van het gemanipuleerde spike-eiwit. Deze vaccins leveren heimelijk DNA af van het biowapen en verbergen het in een adenovirus-omhulsel. Zodra het spike-eiwit-DNA het aangeboren immuunsysteem omzeilt, worden de genetische instructies ervan in de menselijke cellen getranscribeerd, waardoor in het laboratorium gemanipuleerde spike-eiwitten massaal worden geproduceerd.

De farmaceutische media en de factcheckers blijven liegen over de experimentele, genveranderende wetenschap achter nieuwe COVID-vaccins. Eenstemmig beweren ze dat de vaccins het menselijk DNA niet veranderen of de genetische expressie veranderen. Deze vaccins zijn echter genetische experimenten die zijn ontworpen om mensen afhankelijk te houden van vaccinupdates; de inentingen waren ontworpen om het aangeboren immuunsysteem te doorbreken met als doel te veranderen hoe cellen de eigen genetische code van het lichaam lezen.

De adenovirus-gevectoriseerde vaccins dragen het spike-eiwit-DNA in de cel door het adenovirus te gebruiken om de aangeboren immuunrespons te ondermijnen. De mRNA-vaccins gebruiken lipide-nanodeeltjes om de instructies te verbergen en ze in de ribosomen van de cel te laten glijden. In het initiële proces van het ondermijnen van het immuunsysteem, wenken deze vaccins niet een sterk genoeg T-celrespons om adequate T-helper 1, T-helper 2 en geheugen B-cellen op te wekken. Omdat het aangeboren immuunsysteem niet wordt blootgesteld aan het hele virus, inclusief de envelop en het nucleocapside, LIJDT het immuunsysteem. Deze onvolledige en ondermijnde immuunrespons bereidt het lichaam voor op ernstige ziekte bij daaropvolgende herinfectie.

Geen garantie dat deze genveranderende experimenten tijdelijk zijn

Met deze nieuwe vaccintechnologie wordt het boodschapper-RNA of het DNA van een vreemd, in het laboratorium ontwikkeld spike-eiwit in het lichaam ingebracht om de natuurlijke eiwitsynthese van de aangetaste cellen te overschrijven. Zodra dit natuurlijke transcriptieproces opnieuw is ontwikkeld door de vaccins, is er geen garantie dat de cellen deze vreemde code niet meer zullen gebruiken. Er zijn geen studies die in kaart brengen waar de spike-eiwitten naartoe reizen in het lichaam, hoe lang ze zouden kunnen duren, of dat hun replicatie de eiwitsynthese voor onbepaalde tijd verandert en een onderdeel wordt van menselijke cellen of menselijk DNA.

Omdat DNA niet in staat is uit zichzelf te transcriberen, moeten de DNA-vaccins het vreemde DNA in de kern van de menselijke cel inbrengen. Hierdoor kan messenger RNA een wegwerpkopie van het DNA maken en instructies voorbereiden voor eiwitsynthese in het ribosoom. Het RNA heeft het vermogen om te interageren met de ribosomen van de cel en is verantwoordelijk voor het coderen van het type eiwit dat de cel moet produceren.

Aangezien overheersende mutaties van het spike-eiwit in het wild worden ontdekt, kunnen vaccinmakers dat DNA bestuderen en het DNA en mRNA in hun vaccins aanpassen, om elk jaar nieuwe sequenties van spike-eiwit bij mensen te repliceren.

Bronnen: JPost.com, HealthFeedback.org