In de begindagen van de COVID-19-paniek – halverwege maart – begonnen artikelen te verschijnen die het idee van ‘de curve afvlakken’ aandreven (de Washington Post publiceerde op 14 maart een artikel met de naam ‘Flatten the Curve’). Dit idee was gebaseerd op de verspreiding van het totale aantal COVID-19-infecties in de tijd, om de zorginfrastructuur niet te overbelasten. Een artikel van 11 maart voor Statnews vatte het samen:

“Ik denk dat het hele idee van het afvlakken van de curve is om dingen te vertragen zodat dit ons niet als een bakstenen muur raakt”, zegt Michael Mina, associate medical director of clinical microbiology in Boston’s Brigham and Women’s Hospital. “Het komt allemaal allemaal voort uit het risico dat onze zorginfrastructuur uit elkaar valt als het virus zich te snel verspreidt en te veel mensen op een bepaald moment op de eerste hulp verschijnen.”

In die tijd werd het nog steeds als een waanzin beschouwd om miljoenen Amerikanen banen te verbieden of hele nationale economieën te “sluiten” in een poging om de curve af te vlakken. Het artikel bevat dus lijsten voor meer gematigde mitigatiestrategieën:

Door bepaalde maatregelen te nemen – bijvoorbeeld het annuleren van grote openbare bijeenkomsten en het aanmoedigen van sommige mensen om hun contact met anderen te beperken – hebben regeringen de kans om nieuwe transmissieketens uit te roeien, terwijl ze ook proberen de schade te beperken die niet onder controle.

Wat we kregen, was natuurlijk iets veel ingrijpender, radicaler en rampzaliger voor zowel de economie als voor gezondheidsproblemen op de lange termijn.

Gedurende de volgende twee weken verkochten regeringen het idee van gedwongen sociale distantiëring meestal als een maatregel om “de curve af te vlakken” en de term kwam overal in sociale media, mediapublicaties en aankondigingen van de regering voor.

Veel mensen vonden deze boodschap redelijk genoeg, vooral in combinatie met beweringen dat ziekenhuizen en overheden grote aantallen ventilatoren zouden willen opkopen en de capaciteit zouden uitbreiden met tijdelijke ziekenhuizen. Dit verhaal met aflopende vlakken duurde ongeveer twee weken, maar op een bepaald moment eind maart en begin april veranderde het verhaal in iets nieuws.

Het nieuwe verhaal was dit: het dodental zal simpelweg te gruwelijk en ondraaglijk zijn om mensen in staat te stellen door te gaan met een schijn van een gewoon leven. We moeten de samenleving dus voor onbepaalde tijd opgesloten houden totdat er een vaccin is gevonden of totdat er voldoende testen en opsporing van infecties onder de hele bevolking kunnen plaatsvinden. Tot die tijd zijn slechts minimale “essentiële” activiteiten toegestaan. Dit kan achttien maanden of twee jaar of langer duren. En zelfs dan zullen er “COVID-paspoorten” en officiële documenten voor vrijheid van werk moeten zijn, uitgegeven door regeringen. De toekomst is er een waarin elke beweging moet worden gecontroleerd en gecontroleerd om de verspreiding van deze ziekte te voorkomen.

Dus op 2 april drong Anthony Fauci, een van de leidende bureaucraten van de COVID-19-adviescommissie van het Witte Huis erop aan dat de verplichte sociale afstand tot nader order niet zou kunnen worden versoepeld:

“Als we het deel van de curve bereiken waar het neerkomt op in wezen geen nieuwe gevallen, geen sterfgevallen voor een bepaalde periode, denk ik dat het logisch is dat je de sociale afstand moet ontspannen,” voegde Fauci eraan toe. “Het enige dat we hopen te hebben, en ik denk dat we dat ook zullen hebben, is een veel robuuster systeem om iemand te kunnen identificeren die besmet is, hem te isoleren en vervolgens de contacten te traceren.”

Evenzo verklaarde voormalig presidentieel adviseur en arts Ezechiël Emmanuel ronduit dat er “geen andere keuze” is dan voor onbepaalde tijd opgesloten te blijven:

Realistisch gezien zal COVID-19 hier de komende 18 maanden of langer zijn. We kunnen pas weer normaal worden als we een vaccin of effectieve medicijnen hebben gevonden. Ik weet dat dat vreselijk nieuws is om te horen. Hoe moeten mensen werk vinden als dit anderhalf jaar in een of andere vorm doorgaat? Is al die economische pijn het waard om te proberen COVID-19 te stoppen? De waarheid is dat we geen keus hebben.

Dit bericht werd ook op staatsniveau gebruikt. Op 9 april kondigde het Hawaii Department of Education aan dat alle ‘openbare scholen naar verwachting gesloten zullen blijven totdat COVID-19 zich niet langer in de gemeenschap verspreidt, gedefinieerd als vier weken zonder nieuwe gevallen’.

Onnodig te zeggen dat het onwaarschijnlijk is dat een dergelijke situatie zich zal voordoen op een moment dat het snel genoeg is om Hawaï te redden van een economische implosie.

Evenzo verklaarde gouverneur Jared Polis in Colorado tijdens een briefing van 1 april dat zijn beleid op het gebied van COVID-19 is “dit uit te bannen”, en beweerde dat de verplichte sociale afstand niet kon worden versoepeld totdat het aantal gevallen afnam.

Deze switcheroo over de reden voor de lockdowns was een grote overwinning voor de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en pleit voor wijdverbreide staatscontrole op de economie en het dagelijks leven. Begin maart waren al enkele WHO-functionarissen voorstander van de Chinese aanpak van draconische afsluitingen die waren opgelegd door de Chinese politiestaat en toezichtsstaat. Zoals opgemerkt door Statnews, omarmde Mike Ryan, het hoofd van het WHO-programma voor noodsituaties op het gebied van gezondheid, de Chinese ‘insluitings’-strategie en hekelde’ mitigatie’-strategieën in afvlakking van de curve als ‘contraproductief’.

Misschien niet verrassend: begin april hadden we vooraanstaande nationale figuren in de VS die erop stonden dat lockdowns in Chinese stijl de enige manier waren om de ziekte aan te pakken. ‘De curve afvlakken’ werd nog steeds als slogan gebruikt, maar de betekenis ervan was veranderd.

Weer een omschakeling begin mei: terug naar het oude idee van “de curve afvlakken”

Begin mei was het duidelijk dat de “insluitings” -strategie faalde, aangezien in ieder geval in de Verenigde Staten maar weinig gekozen functionarissen bereid waren het idee op te nemen om hun economie op slot te houden totdat er een vaccin verscheen of totdat nieuwe gevallen volledig verdwenen. . Immers, toen de werkloosheidscijfers omhoogschoten en de begrotingen van de staat en de lokale overheid krompen, leek ‘lock-out tot vaccinatie’ niet meer zo’n levensvatbare strategie.

Twee weken eerder had het Hawaïaanse ministerie van Onderwijs inderdaad zijn verklaring over de noodzaak van geen nieuwe gevallen achterwege gelaten, waarbij de afdelingsdirecteur woedend aftrad en verklaarde:

We zouden verwachten dat we lang met COVID-19 zullen leven, en dat we moeten wachten tot het laatste geval is opgetreden en dat er waarschijnlijk nog 28 dagen niet zullen gebeuren, dus ik geloof dat dat echt een tijdelijke aanduiding was.

Eind april bespraken de gouverneurs en gemeenteambtenaren van verschillende staten manieren om hun lockdowns terug te schroeven. Veel gouverneurs en burgemeesters bleven niettemin beweren dat ze de vergrendeling niet zouden versoepelen totdat de zaken begonnen af ​​te nemen of totdat de tests wijdverbreid werden. Geen van deze dingen is gebeurd, maar regeringen zijn al begonnen de vergrendelingen aanzienlijk te verminderen. In veel staten is het totale aantal doden gestabiliseerd, maar er zijn geen tekenen van verdwijnen.

Het Zweedse model is de toekomst

“De curve afvlakken” blijft een populair doel onder beleidsmakers, maar nu zijn we terug bij de oude definitie: de angst blijft bestaan ​​dat ziekenhuizen en medisch personeel overweldigd zullen worden. De politieke oplossing die de voorkeur heeft, ligt zowel in het blijven aanmoedigen van sociale afstand als in het verbieden van grotere bijeenkomsten. Maar het idee dat iedereen thuis blijft zitten totdat er een vaccin is gevonden, is op dit moment uit de gratie geraakt, behalve in de meest dogmatisch linkse gebieden. De hard-linkse activist Matthew Yglesias klaagde deze week bijvoorbeeld dat het afvlakken van de curve ‘niet goed genoeg is’.

De inperkingsstrategie in Chinese stijl is zelfs zo volledig mislukt dat zelfs de WHO deze heeft opgegeven. De WHO onderschrijft nu het Zweedse model, dat is gebaseerd op het vergroten van de capaciteit van de gezondheidszorg, terwijl het voornamelijk uitgaat van vrijwillige sociale afstand, berichtte The Financial Times op 29 april:

De Wereldgezondheidsorganisatie heeft de Zweedse aanpak van de aanpak van Covid-19 verdedigd door te zeggen dat ze “sterke maatregelen” heeft geïmplementeerd om het virus aan te pakken …

De directeur van het WHO-programma voor noodsituaties op gezondheidsgebied zei woensdag dat er een perceptie was dat Zweden niet genoeg had gedaan om het coronavirus in te dammen, maar “niets is minder waar”. Zweden heeft een “zeer sterk volksgezondheidsbeleid” ingevoerd, zei Mike Ryan, maar in tegenstelling tot veel andere landen heeft het ervoor gekozen te vertrouwen op zijn “relatie met zijn burgers” en erop te vertrouwen dat het zichzelf reguleert.

Het gezondheidszorgsysteem is niet overweldigd, zei hij, eraan toevoegend dat de aanpak een “model” zou kunnen zijn voor andere landen wanneer de lockdowns beginnen te verslappen.

Met andere woorden, de inperkingsstrategie van Fauci en Emanuel is (voorlopig) dood. Hoewel het niet met opzet is gebeurd, gaan de VS op weg naar een Zweeds model.

Desalniettemin zal men waarschijnlijk nog steeds hondsdolle “COVID-krijgers” tegenkomen op sociale media, die denken dat eindeloze lockdowns (op de een of andere manier) de totale totale sterfgevallen als gevolg van COVID-19 aanzienlijk zullen verminderen. Maar het lijkt steeds vaker dat zo’n scenario wishful thinking is.

In een nieuw artikel dat dinsdag in The Lancet is geplaatst, schrijft de Zweedse specialist in infectieziekten Johan Giesecke over hoe lockdowns de totale totale sterfte niet echt verminderen, en zegt dat wanneer het allemaal voorbij is, niet-lockdown-rechtsgebieden waarschijnlijk vergelijkbare sterftecijfers hebben als vergrendelingsgebieden:

Het is duidelijk geworden dat een harde afsluiting geen bescherming biedt aan oude en kwetsbare mensen die in verzorgingshuizen wonen – een bevolking die de afsluiting moest beschermen.

Het vermindert ook niet de sterfte als gevolg van COVID-19, wat duidelijk is wanneer we de ervaring van het VK vergelijken met die van andere Europese landen.

PCR-tests en enkele eenvoudige aannames geven aan dat op 29 april 2020 meer dan een half miljoen mensen in de provincie Stockholm, Zweden, dat is ongeveer 20-25% van de bevolking, besmet zijn (Hansson D, Zweedse volksgezondheidsdienst) , persoonlijke communicatie). 98–99% van deze mensen is zich waarschijnlijk niet bewust of onzeker van de infectie; ze hadden ofwel symptomen die ernstig waren, maar niet ernstig genoeg om naar een ziekenhuis te gaan en getest te worden, of helemaal geen symptomen. Serologische tests ondersteunen deze veronderstellingen nu.

Deze feiten hebben me tot de volgende conclusies geleid. Iedereen zal worden blootgesteld aan coronavirus met ernstig acuut ademhalingssyndroom en de meeste mensen zullen besmet raken. COVID-19 verspreidt zich als een lopend vuurtje in alle landen, maar we zien het niet – het verspreidt zich bijna altijd van jongere mensen met geen of zwakke symptomen naar andere mensen die ook milde symptomen zullen hebben. Dit is de echte pandemie, maar het gaat onder de oppervlakte door en is waarschijnlijk op zijn hoogtepunt nu in veel Europese landen. We kunnen heel weinig doen om deze verspreiding te voorkomen: een lockdown kan ernstige gevallen een tijdje vertragen, maar zodra de beperkingen zijn opgeheven, zullen de gevallen opnieuw verschijnen. Ik verwacht dat als we het aantal sterfgevallen als gevolg van COVID-19 in elk land over 1 jaar vanaf nu tellen, de cijfers vergelijkbaar zullen zijn, ongeacht de genomen maatregelen.

Zal Giesecke gelijk krijgen? We zullen het zien.

Bronnen:

Mises.org