Luister naar dit Artikel

Wie zich bezighoudt met het bespotten van ‘salon-epidemiologen’ begrijpt niet goed hoe belangrijk kritisch debat is. Een virus overspoelt Europa: het virus van gehoorzaamheid.

Een nieuwe intolerantie verspreidt zich. Het is een soort onverdraagzaamheid die suggereert dat degenen onder ons die geen epidemiologen zijn, gewoon hun kop moeten houden en accepteren en handelen naar wat ons wordt verteld door degenen die dat wel zijn. Als niet-experts worden we aangemoedigd om ons nederig te onderwerpen aan degenen die blijkbaar weten wat het beste voor ons is – om onze expertise uit te stellen en een einde te maken aan onzekerheden.

De spottende toon van minachting voor de pogingen van gewone mensen om de coronaviruscrisis op sociale media te begrijpen, doet denken aan 19e-eeuwse elitaire vooroordelen over een natuurlijke orde en de noodzaak van eerbied. Noah Haber, een postdoctoraal onderzoeker bij het Meta-Research Innovation Center in Stanford, eist samen met enkele collega-onderzoekers dat we ‘de curve van salon-epidemiologie afvlakken’. Hij verwijst naar het ‘Dunning-Kruger Effect (DKE)’ – het fenomeen ‘waarbij mensen niet in staat zijn hun gebrek aan vaardigheid te begrijpen’. Hij pontificeert verder dat er ‘een nieuwe en meer virulente stam genaamd DKE-19’ is, die ‘pandemische proporties’ heeft bereikt en die over het algemeen drie tot vijf dagen na het leren verschijnt dat het woord ‘epidemiologie’ niet de studie van huidziekten is ‘.

Het is niet alleen de boosaardigheid en de diep neerbuigende toon van deze kampioenen van expertise die woede opwekken. Hun poging om het debat af te sluiten is het meest verontrustend. Omdat dat precies het tegenovergestelde is van wat er nu moet gebeuren.

Het eerste punt dat we in gedachten moeten houden is dat niemand, inclusief echte epidemiologen en ‘salon-epidemiologen’, een monopolie op de waarheid heeft. We hebben te maken met een gezondheidscrisis die is geworteld in onzekerheid. Onder deze omstandigheden is het onvermijdelijk dat geruchten, complottheorieën en verkeerde informatie zullen circuleren, naast alle oprechte pogingen van zowel experts als niet-experts om de hachelijke situatie waarin we ons bevinden te begrijpen.

Ja, we kunnen allemaal boos zijn over bepaalde opmerkingen op sociale media. Er worden nogal wat idiote dingen gezegd en verspreid. Maar het idee dat dit moet worden gestopt of beheerd door opzichters, of het nu Twitter-moderators of WhatsApp-beheerders zijn, is volkomen verkeerd. We zouden in ieder geval de discussie moeten verwelkomen. Het laat zien dat gewone mensen, net als de experts, de waanzin van onze tijd proberen te begrijpen.

De vraag naar gehoorzaamheid, de intolerantie voor de pogingen van gewone mensen om de realiteit onder controle te krijgen, is een toegeeflijkheid die het ego van zelfbenoemde experts zou kunnen vleien. Maar het is slecht voor de samenleving, en eigenlijk ook voor experts.

In dergelijke tijden zijn scepsis, debat en vragen essentieel voor het oplossen van de crisis waarmee we worden geconfronteerd. Deze dingen vormen een centraal onderdeel van hoe we de wereld begrijpen en veerkracht opbouwen om de dreiging het hoofd te bieden. Helderheid krijgen, zelfs midden in verwarring, gaat niet over ‘het licht zien’ of ‘de waarheid’ vinden. Het gaat erom hoe we tot een algemene acceptatie komen van wat de waarheid zou kunnen zijn.

Wat de critici van de ‘salon-epidemiologie’ niet begrijpen, is dat we de technische inhoud van wetenschappelijke expertise niet hoeven te begrijpen om er vraagtekens bij te zetten. Als burgers moeten we de kennis die ons gevraagd wordt te beoordelen, beoordelen en door laten overtuigen. Door de publieke controverse op te wekken over het advies of beleid dat ons wordt voorgelegd, kunnen wij burgers de politiek constructief vormgeven.

Een ding dat we moeten doen, is inconsistenties aanvechten. Zo werd ons twee weken geleden verteld dat mensen die bijeenkwamen in grote bijeenkomsten in open sportstadions geen grote bedreiging vormden. Vandaag wordt ons verteld dat met iemand wandelen in een park zonder de regel van anderhalve meter te respecteren een onverantwoordelijke daad is. Als we accepteren, en misschien moeten we, dat er nieuwe gegevens aan het licht zijn gekomen waaruit blijkt dat dergelijke maatregelen nu nodig zijn, dan zou dat logisch zijn. Maar een dergelijke verklaring is niet gegeven.

Het punt hier is dat we door een verklaring te eisen, geen oordeel vellen over de verdiensten of tekortkomingen van het argument. Door te blijven hameren op onze vrijheid van discussie, dwingen we de experts om met elkaar in botsing te komen, de inconsistenties onderling te bespreken en zichzelf en hun bewijsmateriaal in twijfel te trekken. Dit zou hun van gedachten kunnen laten veranderen; misschien ook niet. Maar het zal hen in ieder geval dwingen hun standpunt beter uit te leggen. Meer duidelijkheid, meer gezag en dus meer vertrouwen zal het gevolg zijn van onze zogenaamde ‘salon-epidemiologie’.

Echte experts verwelkomen onze ‘inbraak’ in hun ruimte. In tegenstelling tot de morele beschermers die geloven dat hun inzichten die van de plebs overtreffen, weten degenen die oprecht vechten om de coronaviruscrisis op te lossen, dat dit een strijd is die op vele fronten zal plaatsvinden – de wetenschappelijke, de politieke en de sociale. Ze weten ook dat het verkeerd en contraproductief zal zijn om zich te isoleren van het publieke debat. Hun eigenwaarde hangt af van hoe goed ze kunnen reageren op publieke druk. Zoals Erwin Schrödinger, de grote Oostenrijkse natuurkundige, het verwoordde: ‘Als je niet – op de lange termijn – iedereen kunt vertellen wat je hebt gedaan, is je daad waardeloos geweest.’

Om de resultaten te optimaliseren, moeten we de arbeidsverdeling tussen experts en niet-experts versterken, niet verzwakken. We moeten er ook op staan ​​dat het een morele verplichting is, een plicht die op ons allemaal rust, om de experts te ondervragen. Dit zou de boodschap van onze tijd moeten zijn.

Bronnen:

Spiked