Een wetenschapper die gelooft dat het coronavirus per meteoor uit de ruimte is gekomen, zegt nu dat de heersende winden de ziekte verspreiden naar de zwaarst getroffen landen.
Professor Chandra Wickramasinghe van het Buckingham Center for Astrobiology heeft beweerd dat de meteoor die in oktober boven China explodeerde virale deeltjes bevatte die vrij zijn gekomen.
Eenmaal in de bovenste stratosfeer viel het virus op de aarde of raakte verstrikt in de stratosferische luchtstromen die de aarde omcirkelen, vertelde hij MailOnline.
Vanaf hier heeft het virus zich verspreid over ‘een wereldwijde band tussen 40-60 ° noorderbreedte’, en alle ‘belangrijkste sterke gevallen’ verschijnen ‘precies langs dat bereik’, zei hij.

Deskundigen op het gebied van infectieziekten hebben de bewering van professor Wickramasinghe echter ontkracht en opgemerkt dat COVID-19 vergelijkbaar is met andere bekende coronavirussen.

Dit, zo legden ze uit, zou suggereren dat het ook door dieren op mensen werd overgedragen – niet door een recente meteoriet.

‘De plotselinge uitbraak van een nieuw coronavirus heeft zeer waarschijnlijk een ruimteverbinding’, vertelde professor Wickramasinghe in februari aan The Express.
De astrobioloog is een voorstander van ‘panspermia’ – de theorie dat leven door het heelal wordt gezaaid door te reizen op meteoren, kometen en ruimtestof.

Een meteoor werd gezien als een brandende, heldere vuurbal die op 11 oktober 2019 rond 12:16 uur door de lucht vloog in het noordoosten van het land.
De ruimtesteen – die naar verluidt zo helder scheen dat de nachtelijke hemel er als bij daglicht uitzag – zou in de atmosfeer uiteen zijn gevallen.

‘We beschouwen de schijnbaar schandalige mogelijkheid dat honderden biljoenen besmettelijke virale deeltjes vervolgens vrijkwamen in de vorm van fijn koolstofhoudend stof’, voegde hij eraan toe.

Ter ondersteuning van de theorie benadrukte hij het ‘opmerkelijke aspect’ dat de uitbraak van het coronavirus plaatsvond in dezelfde regio van China als waar de vuurbal werd gezien.
Hij voegde eraan toe dat hij denkt dat de meteoor ‘een monocultuur bevatte van infectieuze 2019-nCoV-virusdeeltjes die in het inwendige van de gloeiende meteoor overleefden’.

‘We geloven dat besmettelijke agentia veel voorkomen in de ruimte, op kometen worden gedragen en via de troposfeer naar de aarde kunnen vallen. Deze, denken wij, kunnen en hebben in het verleden de epidemieën van ziekten bij de mens veroorzaakt. ‘

De MailOnline vroeg professor Wickramasinghe of de correlatie van een enkele meteoorwaarneming met een virusuitbraak bewees dat de eerste de laatste veroorzaakte.

‘Het is een interessante connectie om op te letten, denk ik, maar het bewijst zeker niet dat het zo noodzakelijk is gebeurd’, gaf professor Wickramasinghe toe.

De wetenschappelijke gemeenschap heeft de beweringen van professor Wickramasinghe echter grotendeels afgewezen.

‘Het meest overtuigende bewijs dat SARS-CoV-2 niet afkomstig is van een meteoriet, is dat het zo nauw verwant is aan andere bekende coronavirussen’, vertelde specialist in infectieziekten, Dominic Sparkes van University College London, aan IFLScience.

‘Het is nauw verwant aan het SARS-virus (ernstig acuut respiratoir syndroom) dat in het begin van de jaren 2000 een uitbraak veroorzaakte en het MERS-virus (Middle Eastern respiratory syndrome) dat momenteel nog steeds ziekte veroorzaakt’, voegde hij eraan toe.

‘SARS bleek het resultaat te zijn van vleermuizen die het virus overdroegen naar civetkatten die op mensen werden overgedragen, terwijl het bekend is dat MERS van kamelen wordt overgedragen op mensen.’

‘Het is daarom een veel minder grote sprong om aan te nemen dat het nauw verwante SARS-CoV-2-virus op dezelfde manier aan de mens is overgedragen.’

Professor Wickramasinghe heeft deze argumenten echter verworpen, en gaf aan dat de gelijkenis van de coronavirussequenties bij mensen en dieren zoals vleermuizen ‘zeer twijfelachtig’ is en ‘opnieuw wordt geanalyseerd’ – en dat zelfs als ze vergelijkbaar zouden zijn, dit de suggestie niet zou weerleggen dat het virus uit de ruimte kwam.

Deskundigen hebben ook eerder opgemerkt dat het coronavirus niet door de wind wordt verspreid.

‘Zelfs als het virus door de lucht zou kunnen worden verspreid, zou het grotendeels worden uitgedund in de mate dat mensen het zouden kunnen negeren nadat het een paar kilometer had afgelegd’, zei meteoroloog Lam Chiu-ying vorige maand.

‘Geloof het niet, het voorkomen van de lokale verspreiding van het virus is het belangrijkste.’

COVID-19 overleeft slechts 72 uur op oppervlakken en het US Center for Disease Control heeft gezegd dat zes voet een veilige afstand is om infectie van persoon tot persoon te voorkomen.

‘Virussen uit de ruimte is een oude kastanje die het verdient om onmiddellijk te worden geroosterd’, zegt viroloog Ian Jones van de University of Reading.

‘De sequentie van het Wuhan-virus komt zeer dicht in de buurt bij de eerder waargenomen infecties bij vleermuizen.’

‘In tegenstelling tot de verklaring van de auteurs is de overdracht tussen mensen duidelijk, zoals in de recente gevallen in Brighton, en de epidemiologische modellering volgt duidelijk terug naar de Wuhan-vismarkt in december vorig jaar.’

‘Het probleem met dit soort onzin is dat het afbreuk doet aan het echt gedetailleerde werk dat momenteel gaande is om infectie op te sporen, aan te pakken en te voorkomen.’

Wat het virus echt laat zien, is de lastige kant van de evolutie, alles wat zich verdringt om ergens een houvast te krijgen. Om het voor te zijn, heb je een reeks speciale programma’s nodig, niet dit soort onzin. ‘

Professor Wickramasinghe – samen met zijn collega Sir Fred Hoyle van de Universiteit van Cambridge – is sinds het midden van de jaren zeventig een vooraanstaand voorstander van de panspermia-hypothese.

‘De aarde is geen losgekoppelde entiteit in de biosfeer – we zijn verbonden met het externe universum’, zei professor Wickramasinghe.

In de jaren tachtig bewees hij dat een deel van het stof in de interstellaire ruimte organisch materiaal bevatte, waarvan het grootste deel koolstof was.

Samen met Sir Hoyle betoogde hij verder dat levensvormen en genetisch materiaal de atmosfeer van de aarde blijven binnendringen en iets is om rekening mee te houden met nieuwe ziekten, epidemische uitbraken en het creëren van de genetische vernieuwing die nodig is voor grootschalige evolutie.

Professor Wickramasinghe heeft eerder gesuggereerd dat andere dodelijke ziekten afkomstig waren van een buitenaardse bron – waaronder de grieppandemie van 1918, bepaalde stammen van gekkekoeienziekte en polio, en SARS, die hij verbond met een meteoriet uit 2002 die explodeerde over de grens van China en Rusland.

‘Er zijn steeds meer aanwijzingen dat dit DNA uit de ruimte komt en dat het op micro-meteorieten in onze atmosfeer wordt gebracht voordat het verdwijnt’, zei hij tegen The Express.

WAT IS PANSPERMIA?

Panspermia is een theorie die suggereert dat het leven zich verspreidt over het bekende fysieke universum, liftend op kometen of meteorieten.

Extremofielen, die de onherbergzame omstandigheden in de ruimte kunnen overleven, kunnen vast komen te zitten in puin dat in de ruimte wordt uitgestoten na botsingen tussen asteroïden en planeten die leven herbergen.

Deze slapende levensvormen kunnen dan langere tijd reizen voordat ze willekeurig met andere planeten in botsing komen.

Een argument dat de panspermia-theorie ondersteunt, is de opkomst van leven kort na de zware bombardementsperiode van de aarde, tussen 4 en 3,8 miljard jaar geleden.

Tijdens deze periode geloven onderzoekers dat de aarde een uitgebreide en zeer krachtige reeks meteorenregens heeft doorstaan.

Het vroegste bewijs voor leven op aarde suggereert echter dat het zo’n 3,83 miljard jaar geleden aanwezig was, overlappend met deze bombardementsfase.

Deze waarnemingen suggereren dat levende wezens in deze periode met uitsterven zouden zijn bedreigd, wat zou hebben bijgedragen aan het idee dat het leven niet op aarde is ontstaan.

Het idee van gerichte panspermie suggereert dat levensvormen opzettelijk door het universum zijn uitgezonden door intelligente beschavingen.

Professor Francis Crick, een van de biologen die de structuur van DNA ontdekte, onderzocht de mogelijkheid hiervan in een paper in 1973.

Professor Crick en zijn collega’s concludeerden echter dat het wetenschappelijke bewijs ‘op dit moment onvoldoende was om iets over de waarschijnlijkheid te zeggen’.

Bronnen:

Daily Mail